Ik ben moe
Ik kan dit niet
Ik wil dit niet
Ik durf dit niet
Maar ik moet dóór
Stoppen is geen optie
Want als ik stop… dan… eh… dan…
Ja, wat dan eigenlijk, als ik stop?
Het voelt alsof ik dan doodga.
Wat onzin is want dat wat ik niet wil heeft in werkelijkheid niks levensbedreigends.
Het voelt alsof mijn leven dan ophoudt.
Wat een gekke conclusie is, want ook als ik achterwege laat wat ik niet durf, adem ik nog steeds door.
Wat ik “niet kan/wil/durf” doet er eigenlijk niet eens zoveel toe. Als ik heel goed kijk, kan ik zelfs herkennen dat het object van mijn niet kunnen/willen/durven eigenlijk een beetje vergezocht is. En helemaal níks te maken heeft met doodgaan of ophouden te bestaan.
Het ziet er voor mij uit alsof het een levensangst is die onlosmakelijk verbonden is met mens zijn.
Mens zijn is eng. Alleen in een grote wereld. Kwetsbaar en onveilig met alles (ALLES) dat voortdurend verandert. Nergens stabiliteit of controle. Alleen maar veranderlijke beweeglijkheid.
Tot ik weer – heel even – herken dat ik niet alleen maar Mens ben. Dat er iets in mij onveranderlijk is. Stabieler dan stabiel. Veiliger dan veilig. Dat wat ik óók en tegelijkertijd ben, is wat we in het paradigma van de 3 principes ‘Mind’ noemen.
Ik voel het weer zodra ik even stil val. Wanneer ik als het ware vóór het denken kijk wat ik in DIT moment aantref. NU. Vóór de woorden, vóór de vorm, vóór alles dat veranderlijk aan mij is. Daar is ‘iets’ waar ik geen goede woorden voor heb. Je kan het stilte noemen of thuis, okay zijn of rust, alles of juist niks of misschien simpelweg ‘essentie’. Mind* dus, in 3P-woorden.
En daar, op die plek of in dat moment dat ik me (soms maar héél even) bewust ben van het feit dat ik Mens én Mind ben, valt alle angst weg. Dan is er geen niet kunnen, niet willen of niet durven maar enkel ZIJN. Gemakkelijk en moeiteloos.
PS: Mind is mijn ware natuur die tegelijkertijd niet van mij is. Want dat wat ík aantref als ik stilval, is precies hetzelfde als wat jij aantreft als jij heel even alle woorden, ideeën, concepten en denkbeelden tot stilstand brengt. Mijn vormloze essentie en de jouwe zijn één, ook al ervaren wij dat zelden als zodanig.
