Heb je ook wel eens dat er dan iets gebeurt dat een heftige emotie bij je oproept terwijl er eigenlijk niets gebeurt? Laat me je een voorbeeld geven:
Je loopt over een stukje stoep naast een afgesloten straat en ziet dat er een fietser je tegemoet komt. Je merkt dat er een sterk gevoel van boosheid in je opborrelt en er een stemmetje in je hoofd begint te preken. “Die gaat zeker niet afstappen hè? Ook al staat er daar een bord met de instructie om dat wél te doen. Wat asociaal. En trouwens, ook gevaarlijk. Misschien rijdt ‘ie mij wel van mijn sokken. Of de mensen achter me, die met dat kleine peutertje. Zal ik er iets van zeggen?” Voor je het weet scheurt de adrenaline door je lijf en heeft het stemmetje een rake opmerking geformuleerd die je naar het hoofd van de fietser kunt slingeren.
Het zou kunnen dat dit voorbeeld niet op jou van toepassing is, maar zijn er in jouw leven andere momenten waarop het stemmetje in je hoofd zo reageert. Misschien als er iemand voor je op de snelweg invoegt zonder zijn richtingaanwijzer te gebruiken. Of als er ’s nachts een groep grote mannen jouw richting op loopt en je alleen bent. Je iemand ziet staan waarvan je denkt dat het een straatverkoper is. Enzovoorts.
Het stemmetje in je hoofd heeft je al opgefokt voordat er ook maar iets is gebeurt. Net alsof er een klein kaboutertje in ons hoofd leeft die heel bang is om gekrenkt te worden. En vervolgens een keel opzet als dat in zijn beleving dreigt te gebeuren. In de vorm van sterk protesteren, doemscenario’s bedenken en boze opmerkingen formuleren.
Maar in plaats van dat het een fijne bescherming is, zorgt het stemmetje er alleen voor dat je stress ervaart. Want ongemerkt ben je steeds bezig met het scannen van je omgeving op potentiële ellende en het bedenken van reacties op situaties die nog niet bestaan. Het is praktisch een fulltime baan. En nog eentje die je grijze haren bezorgt ook.
Het kan makkelijker.
Als je inzicht krijgt in wat er in je hoofd gebeurt op zo’n moment, is het plotseling niet meer logisch om te reageren voor er überhaupt iets gebeurd is. Er is namelijk niks. Je hebt een gedachte die een soort alarm doet luiden en een (vrij overdreven) vorm van zelfbescherming activeert. In het moment is er niets, maar dan ook NIETS, met je aan de hand. En als er niet aan de hand is… Waarom zou je dan reageren?
Misschien zet het ’t stemmetje niet helemaal uit, maar ik vermoed dat het wel eens een heel stuk stiller zou kunnen worden in je hoofd als je dat zou zien. Kijk je mee in die richting? 🙂
