Zittend in het gras met haar blote voeten op het groen, weet ze ineens dat ze jarenlang hetzelfde (angstige, dwangmatige) gedachten-pad heeft bewandeld, tot het diep uitgesleten was. Er groeide niets meer en ze verloor het zicht op andere wegen, gefocust als ze was op het gebaande, vertrouwde pad, dat echter nergens toe leidde. Nu ze even stil staat en op durft te kijken, kan ze de rest van het grasveld weer zien. Ze weet dat dat hele veld tot haar beschikking staat en dat ze mag lopen waar ze wil. Het is maar een klein stapje opzij en omhoog uit de geul die ze voor zichzelf heeft gecreëerd. Durft ze? Ik heb er alle vertrouwen in.
Gebaande paden1 min read
