Tijdens mijn studie Bedrijfseconomie (b)leek het een gegeven dat mensen dingen doen om een opbrengst te genereren.  Je begint een onderneming om van te kunnen leven, je brengt hem naar de beurs om meer financiële ruimte te creëren, je optimaliseert de winst ten gunste van de aandeelhouders (die je te vriend moet houden omdat ze je anders uit je functie als CEO of CFO zetten) en je zorgt voor groei zodat er sprake blijft van financiële zekerheid.

Constante groei lijkt een (bedrijfs)economische leefregel. Als je je niet aan die regel houdt, dreigen er problemen. Op de website van de Rabobank lees ik daar bijvoorbeeld over: “Ten eerste is groei van belang voor het behouden van sociale en economische stabiliteit. Ten tweede is het de vraag of zonder economische groei de kwaliteit van basisvoorzieningen in stand kan worden gehouden…”

Groei & Opbrengst dus. Die we monitoren en meten. Met de onderliggende angst/onzekerheid dat de kwaliteit van leven in gevaar komt.

Het deed me denken aan spirituele- en persoonlijke groei en hoe dat ook nogal economisch wordt aangevlogen. In kringen waar er nagedacht wordt over spiritualiteit en nut & noodzaak van het je als mens ontwikkelen, lijkt er voortdurend de wens tot groei. Met “een goed gevoel’ als gewenst rendement. En de angst dat een stagnerende groei leidt tot een minder fijn leven.

Nu zal deze bedrijfseconoom de laatste zijn die groei en opbrengst afkeurt – ik vind het tegenwoordig alleen zo jammer dat we daarmee iets fundamenteels over het hoofd zien. En dat het zoveel makkelijker kan.

Strevend naar en strijdend voor ‘okay zijn’ houden we er geen rekening mee dat we het goede gevoel ZIJN. We ZIJN het licht/de bron/levensenergie/eenheid waar we naar zoeken. Al klussend en knedend aan ons gedrag, onze gedachten en onze omstandigheden herkennen we niet dat ‘een goed gevoel’ (whatever dat voor jou may be) onze default setting is.

Aangeboren.

Nooit weg geweest en niet weg te krijgen.

We zien het alleen over het hoofd omdat we de verkeerde kant op kijken. Onze ogen zien vooral die enorm aantrekkelijke menselijke ervaring die door de 3 principes wordt gecreëerd. Die oogverblindende dualiteit vol vormen en tegenstellingen. We beleven de spannende, dramatische, romantische, saaie, verdrietige, blije, sombere of optimistische film die door denken & bewustzijn als het ware geprojecteerd wordt op het blanco filmdoek dat we werkelijk* zijn. Die film doet ons geloven dat we iets anders zijn dan het licht & het leven zelf en moeten groeien naar méér en beter. Terwijl dat filmdoek niet beter of slechter wordt van een spirituele zoektocht-triologie of een documentaire over persoonlijke ontwikkeling, menen wij wél rendement te moeten hebben van die zoektocht en/of ontwikkeling om ons goed te voelen.

Economisch getint misverstandje.

Je hoeft je best niet te doen om te groeien. Je hoeft niet beter te worden. Je bent. Dat is genoeg en alles tegelijkertijd.


*Accurater gezegd: “het filmdoek dat we óók zijn”; maar dat is meer een onderwerp voor een goed gesprek tijdens Kraak de Code Coaching of de 3-daagse Dieper Inzicht dan voor een kort blogartikel)

Share This