In een gesprek vergeleek iemand de situatie waar zij zich even in had gedacht, haar tijdelijke maar o zo vast lijkende realiteit, op een doolhof. En ze wilde graag naar de uitgang, waar ze vermoedde dat ik me bevond, lachend en wel. Dat leek mij niet een correcte voorstelling van zaken. Want ik loop in exact hetzelfde doolhof rond als zij en wij allemaal: de wereld van de vorm die wij voor onszelf in elk moment creëren via het denken en het bewustzijn. Een prachtige illusie, mogelijk gemaakt door een oneindige intelligentie. Het enige verschil was dat ik me (in dat moment!) realiseerde dat het doolhof een gedroomde wereld was en er zodoende volop van genoot en zij (op dat moment!) het doolhof als een moeilijke hindernis zag die genomen moest worden. De uitgang wilde ze vinden. Zodat dat doolhof maar achter de rug was.
In dit leven in je aardepakje kom je echter niet uit het doolhof. Zo lang je leeft verblijf je schijnbaar in de wereld van de vorm. Maar…..je kunt wel doorkrijgen hoe het doolhof is aangelegd door een inzicht. Laten we dat inzicht vergelijken met het omhoog sturen van een drone met een camera die zijn beelden naar jou toestuurt, waardoor jij in één klap het hele denkdoolhof overziet. Je kunt je zo middenin in het doolhof realiseren dat jouw ware aard, de essentie die je in het doolhof met je meedraagt, je altijd de weg erdoorheen wijst. Dat die ware aard het overzicht wél heeft en jou openingen en nieuwe paden laat zien in het doolhof. Want die ware aard bevindt zich tegelijkertijd daarbuiten en daarboven als allesomvattende bron.
Die realisatie is er zodra je uit je persoonlijke gedachten valt, en dat kan elk moment gebeuren en het is prachtig. Het zou zomaar kunnen betekenen dat je veel meer gaat genieten van het doolhof zelf, zonder wanhopig naar de uitgang te blijven zoeken. Want waar wil je nog heen als je eenmaal weet hoe het werkt? Ineens merk je dan misschien dat je de blaadjes bekijkt en de bloemen bewondert. Dat je de vogels volgt en interesse hebt voor de insecten. Dat je lacht om jezelf als je merkt dat je nu al voor de honderdste keer op hetzelfde punt uitkomt. Of huilt en dat ook niet erg vindt! Dat je een medemens bij de hand neemt en vertelt wat je gezien hebt, via jouw drone. Dat je vol vertrouwen en dankbaar dwaalt en vrolijk verder huppelt na een struikeling of doodlopend pad.
