Er is een nieuwe campagne gaande. Iedereen, en therapeuten in het bijzonder, wordt opgeroepen om een depressieve naaste of cliënt een belangrijke vraag te stellen. Die vraag moet ongeveer als volgt luiden: “Denk je weleens: ‘van mij hoeft het niet meer’?” Zodat er een open gesprek kan ontstaan over zelfmoordplannen. Met als doel zelfmoord te voorkomen. Een dergelijke vraag wordt aangeduid als ‘de vraag van je leven’.
Het lijkt mij dat de werkelijke vraag van je leven dieper gaat dan dat. Want wat er zoal in ons hoofd opkomt aan gedachten is niet zo heel interessant zodra je ziet dat dat in essentie een vrij willekeurige stroom is. Tot jij heel veel aandacht besteedt aan één daarvan, of een bepaald soort gedachte. Dan lijkt die (soort) heel belangrijk en écht te worden. Logisch, want eenmaal in het bewustzijn gekomen, creëert deze er een prachtige realiteit mee.
In de kern is de gedachte ‘voor mij hoeft het niet meer’ even neutraal als ‘ik heb zin in een ijsje’. Tot wij er (veel) betekenis aan geven en ‘m beetpakken. De eerste gedachte brengt een teneergeslagen gevoel met zich mee. En eenmaal vastgepakt, stapelen gedachten als ‘ik doe het toch nooit goed’ ‘ik weet niet waar ik heen moet’ ‘de wereld is een onveilige plek voor mij’ en ‘ik ga pillen sparen’ zich er fijn bovenop. Compleet met bijbehorende gevoelens. Als deze allemaal voor waar worden aangenomen, kan het zomaar zijn dat er actie volgt. Zelfmoord.
Doen we hetzelfde met de tweede gedachte, die een gevoel van lekkere trek met zich meebrengt, dan gebeurt er eigenlijk hetzelfde. Gedachten als ‘volgens mij ligt er nog ijs in de vriezer’ ‘ik mag geen ijs want ik ben op dieet’ ‘ik houd mijn diëten ook nooit vol’ en ‘is de ijscoboer open’ stapelen zich op. Compleet met bijbehorende gevoelen. Als deze allemaal voor waar worden aangenomen, kan het zomaar zijn dat er actie volgt. Een ijsje eten.
Natuurlijk zijn zelfmoord en een ijsje eten in onze wereld geen vergelijkbare grootheden. Rond het onderwerp zelfmoord hangt een enorme hoeveelheid verdriet en angst. Aan het eten van een ijsje hebben we weinig concepten hangen. Tenzij je een eetstoornis hebt; dan kan het eten van een ijsje even eng zijn als het plegen van zelfmoord. Wat tegelijkertijd weer een mooi voorbeeld is van hoe ieder voor zich een realiteit creëert met de gedachten die we geloven en de overtuigingen die we hebben.
De werkelijke vraag van je leven luidt dan mijns inziens ook: waar komen je gedachten en gevoelens vandaan? Met dit (3 principes) als uitgangspunt kunnen we een gesprek voeren over jouw menselijke ervaring, de rol van het denken daarin en prachtige, onbeschadigde essentie daarachter.
(Nieuwsgierig? Neem gerust contact met ons op! Vinden we leuk. )
