Twee dames naast me op het vliegveld bespreken het vrij tragische levensverhaal van een kennis van één van hen. Het gaat niet zo goed met de kennis in kwestie. Al een paar jaar niet.
Ze heeft ogenschijnlijk een fantastisch leven: een leuke partner, gezonde en succesvolle kinderen, een baan waar ze goed in is en een prachtig ingericht vrijstaand huis. Fijne vrienden. Mooie kleren. Gezellige buren waar zij en haar gezin het goed mee kunnen vinden. Ze heeft zelfs een leuke hond. Echt, het plaatje klopt helemaal.
Toch wringt er iets. Het is onduidelijk wat er niet fijn voelt, maar het is duidelijk dat er iets mis is. Of iets mist. Want als je alles hebt hoor je toch niet ongelukkig te zijn? Dus is ze al geruime tijd op zoek naar de reden voor de nare gevoelens die maar terug blijven komen.
Tijdens haar zoektocht naar de ‘schuldige’, datgene wat haar het onbestemde nare gevoel geeft, heeft ze al veel oorzaken kunnen uitsluiten. Dat begrijp ik tenminste uit het gesprek. Eerst dacht ze bijvoorbeeld dat haar baas de reden was voor haar misère. Die vent had altijd al de pik op haar gehad, vertelt de vrouw op het vliegveld aan haar vriendin. Terwijl hij wel normaal kan doen tegen haar collega’s. Maar klagen bij het management veranderde niets aan de situatie, dus zocht ze maar een andere baan. Wat helaas voor geen meter bleek te helpen. Nog steeds voelde ze zich met enige regelmaat niet fijn.
Ook een nieuwe keuken laten plaatsen en het inhuren van een binnenhuisarchitect hielp niet. En verhuizen was tevens de oplossing niet. Het was dus ook niet de schuld van haar letterlijke omgeving. (Relatie)therapie was geen succes. Zelfhulpboeken mochten niet baten. Zou het dan toch ook niet aan haar relatie of haar persoonlijkheid liggen?
“Ze zal inmiddels wel ten einde raad zijn hè?” vraagt de andere dame. Haar vriendin beaamt dit en geeft aan dat de familie en vrienden van de kennis ook met hun handen in het haar zitten. Want hoe help je iemand met een onzichtbaar probleem?
Voor mij klinkt het alsof de kennis van de vrouw simpelweg niet beseft dat dit is hoe het leven werkt: er komen gedachten op en soms gaan we ons daar fijn door voelen en soms niet. Systematisch probeert de vrouw blijkbaar al jaren alle oneffenheden, narigheden en andere factoren die stress veroorzaken uit haar leven te poetsen. Zonder zich te beseffen dat ze de sleutel al die tijd al in handen had. En zonder succes, gewoonweg omdat het niet mogelijk is om altijd een gelijkmatige gemoedstoestand te hebben.
Die ups en downs horen bij het mens zijn. Er is niets mis en er mist ook niets in haar. Ze is heel. Oké. Zelfs deze mevrouw met al haar pogingen om iets in de buitenwereld de schuld te geven, heeft alles in zich wat ze nodig heeft om gelukkig te zijn. Al die tijd al gehad. Er is geen schuldige.
Ik gun het haar dat ze daar nog eens achter komt. Want wat zou haar leven er anders uit kunnen zien met dat inzicht…
