Er is een populair filmpje op internet waarin een wijze en lieve meneer een mooi verhaal vertelt over kreeften die uit hun schaal groeien. Op een gegeven moment begint zo’n schaal oncomfortabel aan te voelen (meent de toekijkende mens tenminste), waarop het beestje zich terugtrekt onder een steen om die krappe behuizing van zich af te gooien en in alle rust een nieuwe schaal te laten groeien. De boodschap hierachter luidt: als je stress voelt, dan is het tijd om te groeien. Klinkt best mooi en bemoedigend ook. Waar de stress wellicht eerst gezien werd als vervelend, hebben we er nu een mooi verhaal over. Ik zit hier dan wel pijn te lijden, maar dat geeft niks, want het is voor mijn eigen bestwil en groei.
Jammer.
Want stress is geen teken van groei in mijn optiek. Het is een uitsluitend en alleen een teken dat je stressvolle gedachten entertaint. En dat heeft niets met groei te maken, maar met een weg bewegen van onze natuurlijke staat van zijn. Geeft niets, we doen het allemaal wel eens, maar het is niet nodig om eerst pijn te hebben (pijnlijke gedachten over waar je je nu bevindt) zodat je kunt groeien (en wat verstaan we eigenlijk onder groeien?). Wat mij betreft mogen we gewoon uit liefde bewegen. Op een natuurlijke manier, in de richting die we op dat moment willen.
