Ken je iets dat erger is dan een betweter? Zo iemand die je altijd wijst op spelfouten die je maakt, altijd het laatste woord moet hebben en zich in elke discussie mengt, ongeacht of hij op een bepaald gebied daadwerkelijk weet waar hij het over heeft.
Misschien ben je een betweter (geweest), ken je een betweter of ben je er in het verleden wel eens eentje tegengekomen. En dus weet je dat het best vermoeiend kan zijn om met een betweter om te gaan.
Maar is het je wel eens opgevallen dat je – of je nu een betweter bent of niet – ook tegen jezelf betweterig doet?
Waarschijnlijk vaker dan je je realiseert.
Bijvoorbeeld als je ziek bent en eigenlijk alleen maar zin hebt in witbrood en naturel chips, maar jezelf wijsmaakt dat je toch echt vitaminen nodig hebt. Als je moe bent maar nog niet alles op je to-do lijst is afgestreept. Of als je totaal geen behoefte hebt aan het huishouden doen, maar je vindt dat je een goeie volwassene moet zijn.
Er is geen motivatie om een bepaalde actie te ondernemen. Geen enkele beweging in een bepaalde richting. Je voelt dat het niet handig is, het niet lukt of je geen zin hebt.
En daar ga je gewoon vrolijk tegenin.
Waardoor je jezelf terugvindt voor je blender met een handvol spinazie. Maar als je dan een slokje neemt van die groene smoothie word je misselijk, want je zieke maag heeft helemaal geen zin in een ijskoud, zoet spinaziedrabje.
Je doorgaat met werken tot je oververmoeid bent, met alle gevolgen van dien voor je (mentale) gezondheid. Dus kom je chagrijnig en uitgeput thuis en ben je helemaal geen leuke huisgenoot, partner, moeder/vader of huisdiereneigenaar meer.
Of je er toch maar een dweil en een emmer bij pakt ook al maakt het je geen bal uit of je van de vloer kan eten. Met als consequentie dat je geen tijd neemt voor iets waar je wél zin in had. Of half werk levert en je vloer alsnog niet echt schoon is en je net zo goed niet had kunnen dweilen.
Blik op oneindig en gaan. In plaats van meebewegen met wat er is in het moment en erop vertrouwen dat er vanzelf een moment komt waarop je weer zin hebt in spinazie, werk of dweilen.
Want… Dat moment komt écht vanzelf.
Stel je eens voor hoeveel relaxter het zou zijn als je gewoon op dat moment kon wachten. De betweter in je hoofd kon negeren zoals je dat ook doet met betweters die je fysiek tegen het lijf loopt. En gewoon mee kon bewegen met wat er in het moment in je opkomt. Hoeveel fijner zou dat zijn?
