Een oorlogsheld die zichzelf geen oorlogsheld vond. Ook al zijn er dankzij hem zo’n 600 kinderen van deportatie gered.
Waarom hij zichzelf geen held vond? Hij wilde zichzelf niet op de voorgrond plaatsen en daarnaast dacht hij alleen aan wat hij niet heeft kunnen doen. De kinderen die hij niet kon redden. De kinderen die hij met zijn eigen ogen in de tram heeft zien stappen die hun lot bezegelde.
Bij een voorbeeld als dit denk ik dat iedereen begrijpt dat de man wél een held was. Wat hij zelf ook mocht vinden. Hij was een held en heeft gedaan wat hij kon.
Misschien snap je ook wel waarom de man zichzelf geen held vond. Logisch, zou je kunnen denken, hij heeft verschrikkelijke dingen gezien. Hij heeft keuzes gemaakt waardoor hij zelf in leven bleef en niet alle kinderen kon redden. Hij voelde zich schuldig. Allemaal logisch. Maar is het wel zo logisch? Uiteindelijk heeft de man gedaan wat hij kon. Wat op dat moment haalbaar was. Waarom voelde hij zich er dan toch niet goed over?
Wat de man deed is iets dat we allemaal wel eens doen – ongemerkt. En op een heel andere schaal natuurlijk. Een paar voorbeelden:
“Ik had 8, maar dat had ook een 9 kunnen zijn als ik een week eerder was begonnen met studeren.”
“Ik heb een leuk huis, maar als ik meer geld had gehad/eerder was gaan zoeken/wat dan ook, dan had ik misschien een nóg leuker plekje gevonden.”
Of “Ik werk 40 uur per week, maar als ik er 50 zou werken zou ik misschien sneller promotie maken, dus dat zou ik eigenlijk moeten doen.”
Het moet altijd meer. Groter. Beter. Zo jagen we onszelf continu op. Dag na dag.
Terwijl we uiteindelijk helemaal niet weten wat er het beste voor ons is of wat er ‘hoort’ te gebeuren. We weten wat we doen in het moment. Dat wat er is, is er. Dat wat we bedenken dat er had kunnen zijn, verzinnen we. En met die verzinsels jagen we onszelf op, martelen we onszelf met gedachten dat de werkelijkheid anders had moeten zijn dan hij is of was.
De werkelijkheid is zoals hij is en dat is oké. We hoeven niet altijd te streven naar meer. Want wat er nu is, is – zolang we er niet over nadenken – goed genoeg. Jammer dat de held inmiddels is overleden. Ik had hem dit inzicht gegund.
