Hij is een ervaren rolstoelgebruiker, dat zie je aan alles. Gespierd bovenlijf, behendig manoeuvreren, rolstoelmodelletje snel & sportief.
Zij kan gewoon lopen maar zit nu op de fiets waar hij zich aan de bagagedrager vasthoudt zodat ze beiden even snel gaan. Hij rolt zo te zien zonder enig probleem met een lekker vaartje achter haar en neemt soepel de bocht waar ze door gaan. Hij doet vast iets heel handigs (wat precies ontgaat me) waardoor zijn rolstoel netjes achter haar aan buigt in plaats van rechtdoor te blijven rijden.
Ik hoor haar ongerust praten over deze situatie. Dat de wieltjes van zijn rolstoel het misschien niet houden. Dat het te zwaar wordt voor zijn armen. Of het ook goed zal gaan bij de bocht die straks komt.
We doen het allemaal maar deze vrouw demonstreerde het voor mij zo treffend: in het hier en nu is er niks aan de hand en rollen we vrolijk voort. Maar we denken alvast na over wat er wellicht, misschien, eventueel mis kan gaan. En denken nog even door over wat er daarna zal gebeuren – als datgene wellicht, misschien, eventueel mis is gegaan.
En het grappige – althans voor mij – om te zien, is dat we zo totaal willekeurig zijn in waar we gedachtenenergie aan verspillen. Toen ik haar hoorde praten over de wieltjes die er misschien af zouden vallen, leek mij dat een onwaarschijnlijk én zeer oplosbaar probleem. Niks om over na te denken dus – en zeker niks om toekomstvoorspellingen aan te besteden. Een random gedachte die de aandacht die hij kreeg niet waard is, wat mij betreft.*
Dat willekeurig kiezen waar we zorgelijke gedachten aan besteden, lijkt een menselijke eigenschap. Iedereen doet het in meer of mindere mate. Over mogelijk afvallende rolstoelwielen, het risico van een te hoge hypotheek, de dreiging van het verliezen van een baan, in hoeverre de kinderen goed terecht gaan komen, of het menu voor vanavond wel bij iedereen in de smaak zal vallen… waar we ons zorgen over maken verschilt per persoon maar het systeem erachter werkt altijd hetzelfde.
Dat nadenken over wat er mis kan gaan is op zich niet erg maar het leven wordt makkelijker als je ziet dat het slechts random gedachten zijn. Die echt voelen doordat je bewustzijn doet wat het hoort te doen: gevoel/emotie toevoegen aan wat je denkt.
Zodra je gaat doorzien dat dit altijd het enige is wat er aan de hand is (leven en je gedachten beleven), dan zul je merken dat je je over steeds minder dingen zorgen maakt. Steeds minder vaak nadenkt over wat er wellicht, misschien, eventueel mis kan gaan.
En lijkt het dan toch een keer écht alsof de wielen van je rolstoel zouden kunnen vallen… ach, dan blijk je mens. 😉
* Hahaha, alsof er niet-random gedachten zijn …. Maar goed, laten we die even parkeren voor een andere keer.
