‘Als je de waarheid wilt kennen, moet je de zintuigen negeren’ is één van de uitspraken van Sydney Banks die verwijst naar het diepere, spirituele component van de metafoor van de drie principes. We schreven al eerder dat begrip van de 3 principes eigenlijk tweeledig is. Het gaat over de menselijke ervaring, dus de wereld van de vorm, en je ware natuur daarachter, oftewel het vormloze. Op kantoor hebben we een tekening hangen die daar (in eerste instantie?) behulpzaam bij kan zijn. Er staat een groot hart en een ‘1’ op het onderste (vrij lege en veruit grootste!) deel van het tekenvel. Het bovenste deel is nogal druk met poppetjes, natuur, zintuigen en gedachten.
Bij stress, angst, depressiviteit en bijvoorbeeld verslavingen, lijkt een ‘gevoel’ krijgen voor wat je ware natuur is, wonderlijk genoeg ‘effectiever’ en fundamenteler dan kijken naar, praten over en aan de slag gaan met die stress, angst, onzekerheid, depressie of verslaving. Al kan het heel handig zijn om eerst te zien dat dit ‘slechts’ tijdelijke, en van zichzelf vluchtige, bewegingen van gedachten zijn. Zodat de weerstand wegvalt en we van voortdurend strijden, fiksen en lijden kunnen bewegen naar één kijkrichting: een terugvallen in je ware natuur. Je fascinatie voor die tijdelijke werkelijkheid even op te schorten (je zintuigen te negeren) en te kijken naar de permanente waarheid.
Niet om iets te fiksen, maar om helderheid te krijgen over aan de ene kant de bron (de Waarheid), en aan de andere kant de aard van die ervaring van stress, angst, onzekerheid, depressie of verslaving.
Dit wil niet zeggen dat je vervolgens niet meer beweegt of dat de wereld van de vorm ‘afgezworen’ wordt. De uitspraak van Sydney Banks is simpelweg een aanwijzing om je te helpen herinneren wie je werkelijk bent, maar er zit geen opdracht in tot stoïcijns, onthecht of verheven gedrag. Dat vertoonde hij zelf ook allerminst. Je ware natuur is immers liefde(vol).
De realisatie van die ware natuur, van de Waarheid, lijkt juist te ‘resulteren’ in meer genieten en spelen in de vorm. In kinderlijke verwondering en enthousiasme. Zonder dat dit een opdracht is, want dan spannen we weer het paard achter de wagen. Het besef dat letterlijk ALLES wat via de zintuigen ervaren kan worden een tijdelijke beweging in die ware natuur is, leidt wat mij betreft vanzelf tot het beschouwen van elke vorm als een wonder. Want kijk (ervaar!) nu eens; in essentie is er Niets en dan ineens is er Iets!
Je ogen gaan ’s ochtends open, je brein komt op stoom en een hele wereld verschijnt! Er is stilte en plots een wonderschoon of oorverdovend geluid (en ja, die kwalificaties zijn natuurlijk persoonlijk en arbitrair). Zo zweeft er een hand in het luchtledige en het volgende moment voelt het fluweel, een andere hand of een hond. Er is zitten op de bank en out of the blue is daar de creatie van een wereldprobleem of een geniale oplossing. Het lichaam was net nog in volkomen rust (nou ja, op een paar miljard automatische en ook al zo wonderlijke processen na dan) en nu golft er een ongelooflijk heftige sensatie doorheen.
Allemaal als ervaring in Jou! Wauw.
Laatst kwam na een boeiend gesprek de woordcombinatie ‘de Waarheid en het Wonder’ in me op. De Waarheid van het vormloze en het Wonder van de vorm. Niet los van elkaar of los van onsZelf te zien.
Image by Gerd Altmann from Pixabay
