Als het niet goed met ons gaat, als we ons verdrietig voelen, angstig of gestrest, is het bijna logisch dat we op zoek gaan naar een betere ervaring. Dat snappen wij wel. Al zeggen we nog zo vaak dat dit niet behulpzaam is omdat het juist gaat om het begrijpen waar de huidige ervaring uit bestaat (het samenspel van de 3 principes). En niet om het strijden tegen deze ervaring of het streven naar een betere ervaring.
Maar stel dat wat je nu ervaart zó pijnlijk is, dat je even denkt ‘ga weg met je begrijpen van de 3 principes Slagersdochters! Ik wil dit gewoon niet!’, laten we dan voor de verandering eens kijken naar datgene waar je naar op zoek bent. Dat betere gevoel.
Waar we naar op zoek gaan is namelijk meestal iets wat we al kennen. Iets wat we ons kunnen herinneren, wat we kunnen omschrijven en waar we een beeld van hebben. Een vertrouwd gevoel. Of we dat nu veiligheid, rust, vrijheid, geluk, ontspanning, vertrouwen of liefde noemen. We zoeken misschien naar ‘het leven zoals het vroeger was’ of naar een fantasiebeeld van je leven zoals je denkt dat het moet zijn. We zoeken naar onszelf zoals we ons ooit, op enig moment of langere tijd, gevoeld hebben. Vrolijk en zorgeloos wellicht. We willen iets terug wat we denken verloren of kwijtgeraakt te zijn. En dan vragen we dus eigenlijk naar de bekende weg.
Heel begrijpelijk, maar dat is niet waar wij naar verwijzen als we het over ‘je ware natuur’ hebben (al kan het wel zo gehoord worden; wij moeten het ook maar met woorden doen). Waar je werkelijk naar zoekt, die ware natuur, is niet iets wat je al kent. Het is de juist de onbekende en ongekende ruimte daarvóór of daar voorbij. Het kent jou, zou je kunnen zeggen. Het is puur bewustzijn. Het oneindige potentieel voor alles wat helemaal nieuw en fris is (niet oud en vertrouwd!). Het is vormloos, stil en onpersoonlijk.
Een zoektocht daarnaar is zinloos, want het is wat zoekt. Het is het kijken zelf. Het IS al. In de afwezigheid van het idee dat er iets gevonden moet worden. Maar ook daar middenin. Jij kunt het niet ervaren; het is geen ervaring van ‘ik’, maar juist de afwezigheid van dat persoonlijke uitgangspunt.
Er is altijd, middenin de (ellendige?) ervaring die er nu is, een diep weten hiervan op de achtergrond aanwezig. Hoef je niks voor te doen. Het is het Zijn.
Foto @RobTolPhotos
