Laatst werd gevraagd hoe je iemand als ‘heel’ kunt zien terwijl hij of zij gedrag vertoont dat ieder ‘weldenkend’ mens ziet als gestoord. Jezelf uithongeren bijvoorbeeld, jezelf of anderen fysiek beschadigen of de hele dag schreeuwen.
Het antwoord is simpel: vanuit het ‘oude’ paradigma en op psychologisch niveau kun je dat niet, dus dat hoef je niet te proberen. Wat je wél kunt doen, als je daartoe bereid bent en open staat voor een nieuw paradigma, is het gedrag negeren* (niet de mens!). Je kunt iedereen die roept dat er wel degelijk wat aan de hand is (je eigen verstand? ‘deskundigen’?) bedanken voor de moeite, maar ook negeren.
En dan: naar binnen kijken, de stilte ont-dekken, terugvallen in de ruimte die je bent, heelheid realiseren.
Het klinkt te simpel en het is ongebruikelijk, dat snap ik wel. We zijn gewend het gedrag af te keuren, te bestempelen als niet normaal en als iets om op te reageren en te fiksen. We zijn ook gewend om ernaar te blijven kijken, omdat het nu eenmaal zo ‘in your face‘ is. Dat snap ik ook wel. Een kind dat zich uithongert of snijdt, zo’n familielid dat al een leven lang in de goot ligt, zo’n medemens dat lijdt. Daar MOETEN we wat mee, vinden we.
En dat mag ook*, maar ik hoop dan dat er dan wel vanuit helderheid en het besef van heelheid wordt gepraat en gehandeld (vandaar: vooral naar binnen kijken).
Leuk om bij jezelf op te merken: eventuele weerstand tegen deze richting. Alle bezwaren tegen deze eenvoud. Is die aanwezig? Dan nodig ik je uit om met me mee te kijken naar de vraag: zou niet elke ‘ja, maar…’ in je hoofd een verdediging kunnen zijn van het oude paradigma en een pleidooi voor het beperkte denken van de mens? “Het IS zo, dus je moet wel….”
Zoals gezegd, zou het ook kunnen gebeuren dat jij beseft dat er in WEZEN nooit iets aan de hand is, maar dat ‘andere mensen’ die visie niet delen. Dan lijkt het alsof deze bezwaren niet in jou, maar in ‘anderen’ leven. Voor mij lijkt dat de weerspiegeling van de restjes twijfel die nog in jou aanwezig zijn. En dat geeft niet. Het is gewoon weer een gelegenheid om nog dieper naar binnen te kijken, waarbij ik zou zeggen: wees bereid alleen te staan in je visie van heelheid (je bent toch al Één). Wees bereid om ZELF voor gek verklaard te worden door de deskundigen, je partner en de buurvrouw!
WEET wat je weet, diep van binnen. Dat is ALLES. Wat er wil gebeuren en hoe jij eventueel bijdraagt, wordt dan vanzelf helder.
*Wellicht ten overvloede, maar ik meld het toch maar om te voorkomen dat je van bovenstaande een theorie maakt of een persoonlijke opdracht die andere dingen uitsluit: als er iets praktisch te doen is; doe dat eerst/ gewoon, hè? Rijd je medemens naar het ziekenhuis, zet eten klaar, weiger toegang tot je huis, geef een jas of wat dan ook. Maar maak er geen probleem van in je hoofd. (Zo wel, lees van voren af aan 🙂 ).
P.S. Een (diep) begrip van de werking van de 3 principes is geen garantie dat de ‘mensen om je heen’ geen ‘mentale problemen’ meer zouden kunnen of mogen hebben. Het houdt wél in dat jij jezelf en de ander, alles en iedereen, veilig en heel weet op een dieper niveau dan het psychologische. En voor mij persoonlijk: dat ik besef dat ik niet kan weten wat ‘die ander’ moet/mag beleven in dit leven.
Afbeelding van Dennis Trevisan via Pixabay
