Samen met een trainee mijmerend over mensen met totaal andere gedachten, kwam spontaan een Engelse zinsnede in mij op:’there but for the grace of God go I‘. Deze uitdrukking wordt gebruikt wanneer er iemand wordt waargenomen die het ‘slechter’ heeft dan degene die hem waarneemt. Waarna de waarnemer zich realiseert dat hij net zo goed die ander had kunnen zijn. ‘Als God niet zo genadig was geweest’. Dan zou ik de haveloze zwerver zijn geweest, of de aan een vreselijke ziekte lijdende medemens. Vermoedelijk is dit een compassie opwekkende gedachte. Of eentje die dankbaarheid moet genereren.
Nu is God’s genade niet een term die ik zou gebruiken en gaat het voor mij nooit om het vergelijken van omstandigheden. Dus toen de zin opkwam, verbouwde ik ‘m direct en werd het: ‘there, but for one other thought, am I‘.
En zo besefte ik dat er voor mij, opnieuw en dieper, te zien was dat we allemaal deZelfde essentie zijn, en alleen het Denken maakt dat het ‘ik’ en ‘de ander’ wordt. Slechts één andere gedachte in de vorm van een mening geloven, en we kunnen lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Één andere gedachte in de vorm van een aanname en we nemen een stap die voor een ander onbegrijpelijk is en tot grote weerstand leidt. Één andere gedachte in de vorm van een standpunt en we kunnen in een oorlog verzeild raken.
Tot we de rol van het Denken begrijpen.
Dan snappen we: als ik jouw mening had, zag ik deze kwestie zoals jij doet. Als ik jouw aanname deed, zette ik ook die stap. Als ik jouw standpunt had (was!) stond ik aan jouw kant in het schijnbare conflict en vond ik mijn standpunt misschien wel belachelijk, dom of weerzinwekkend.
We hoeven elkaar niet te begrijpen, dat proberen we al eeuwenlang en het lukt toch niet. We hoeven ‘alleen maar’ te zien hoe Denken werkt. Dan kunnen we elkaar in de ogen kijken en realiseren: there, but for one other thought am I‘.
Mooi hè? Stuk eenvoudiger dan al die discussies ook <3
