De 3 principes zijn in de kern een compleet onpersoonlijke boodschap, in de zin van dat ze simpelweg verwijzen naar hoe de illusie van de vorm (elke ervaring of gebeurtenis in tijd, ruimte en materie) tot stand komt. Zoals het zwaartekracht principe ook onpersoonlijk is. Zwaartekracht heeft niets te maken met jou. Met hoe zwaar je bent of hoe hoog je springt.

Onpersoonlijk heeft voor sommige mensen echter een nare bijsmaak. Een negatieve connotatie. In dat geval zou je het woord onpersoonlijk net zo makkelijk kunnen vervangen door ‘universeel’.

Naar aanleiding van de vragen die we krijgen, bedacht ik laatst dat eigenlijk de enige (maar levensgroot lijkende) verwarring die er kan ontstaan in de communicatie vanuit de 3 principes, is dat je persoonlijk maakt of neemt wat universeel bedoeld is.

Voorbeeldjes? Goed. Er wordt gezegd: ‘er is niets te doen’. Wat er wordt gehoord is: ik hoef/mag niets doen. Er wordt gezegd: ‘alles gebeurt vanzelf’ en wat er wordt gehoord is: alles gebeurt met/overkomt mij! Ik ben machteloos! Er wordt gezegd: ‘Thought creëert’ en het wordt gehoord als; ik creëer met mijn gedachten. Enzovoorts, ad infinitum.

We zijn schijnbaar gewend om alles te betrekken op onszelf. Vanaf het moment dat we in de illusie van ‘ik’ gingen geloven. Herken je hier iets in? Is het een bekende valkuil? Maakt dit stukje iets helder? Laat het ons weten!

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Share This