Soms realiseren we ons dat we al heel lang dingen (gedachten) geloven die nergens op gebaseerd zijn. Hooguit op de angstige (maar onware) aanname dat we een poppetje in de wereld zijn, in plaats van een steeds veranderende ervaring in/van één Universele Energie.
We hebben dan ontdekt dat onze angst letterlijk nergens op stoelt en toch blijft er (soms) angstig gedrag. Een paar voorbeelden: er komt een ‘nee’ op als antwoord op een verzoek of bevel, maar we zeggen ‘ja’. Uit angst. We weten eigenlijk feilloos de weg uit een situatie, maar blijven zitten omdat dit meer gebruikelijk is of veilig lijkt. Uit angst dus. We beseffen allang wat ons te doen staat en hoe, maar volgen toch andermans (deskundige?) vastomlijnde instructies op. Uit angst. De impuls is er om af te wijken van wat ‘normaal’ lijkt te zijn in onze cultuur of maatschappij, maar er wordt wel geconformeerd. Uit angst. Geeft niets, dat gebeurt gewoon. Volgende keer helderder, zou ik zeggen.
Maar als we er goed naar kijken is het eigenlijk best gek dat allerlei onzekere ‘gewoontegedachteconstructies’ belangrijker, geloofwaardiger en dwingender lijken te zijn dan dát wat je altijd al wist zonder dat er woorden voor waren. Of misschien: voordat er woorden waren. Leven zoals het van nature bedoeld is; simpelweg ervaren en bewegen.
We horen ook wel eens verzuchten: ‘ik wou dat ik het lef had om…’
…te zeggen wat ik eigenlijk wil zeggen
…te doen wat ik eigenlijk wil doen
En dat snappen we. Het LIJKT soms ook of het lef vereist om zonder houvast aan vertrouwde gedachtepatronen en reacties te leven. Of te doen wat je ten diepste wilt terwijl je bang bent voor eventuele gevolgen of de onzekerheid van een niet- vastomlijnde route. Maar je kunt je natuurlijk afvragen of het je steeds in automatische bochten wringen uiteindelijk wel zo comfortabel is.
En vaak gaat het niet eens over ‘grote’ dingen hier. Soms is het simpelweg een ‘nee’ tegen vriendinnen, je kind of je partner. Een onverwachte, maar duidelijke respons hebben. Ergens niet langer aan meedoen of -werken. Of juist een nieuw initiatief nemen.
Soms lijkt het wel een enorm dappere stap om je eigen wijsheid te volgen. Bijvoorbeeld in het geval van een diagnose op fysiek of psychologisch gebied. Zoals ik zo lang geleden beleefde met mijn kind waarbij een eetstoornis werd vastgesteld.
Toen ik laatst aan iemand het boek dat ik daarover schreef cadeau deed, realiseerde ik dat ‘mijn’ weg ook niet als instructie of opdracht moest worden opgevat. Dus schreef ik voor in het boek: ‘Luister niet naar wat de experts zeggen. Luister niet naar wat je angst je vertelt. Luister niet naar wat ik hier schrijf, maar luister naar de stilte die voor dit alles ligt. En kijk goed. Kijk zelf.’
Mocht je (in)zien dat je altijd al veilig en Thuis bent (geweest), dan is uiteindelijk zelfs lef overbodig.
