Een tijdje geleden hoorde ik een prachtig verhaal over een stam Canadese Blackfoot indianen. Ik weet niet of het verhaal klopt. Er doen zoveel indianenverhalen de ronde. En het laatste wat ik wil is de westerse mens aansporen om indiaantje te gaan spelen. We zijn soms toch al zo geneigd om wijsheid overal vandaan te halen, behalve uit de stille ruimte die in onszelf heerst. Maar dit verhaal bevatte zo’n mooie aanwijzing, dat ik ‘m graag met je deel. Gewoon om te kijken wat jij erin hoort. Of jij er iets in herkent.
De betreffende stam organiseert namelijk regelmatig ‘healing circles’. Je zou het kunnen vergelijken met een praatgroep, die het doel heeft elkaar liefdevol te ondersteunen. Je bent er welkom als je last hebt van een onprettige of zelfs traumatische gebeurtenis. Als je angstig bent, of verslaafd, en dat wellicht wijt aan je moeilijke jeugd of de huidige omstandigheden waarin je verkeert.
Zittend in een kring mag je dan je hart uitstorten. Uitgebreid vertellen over wat jou overkomen is en tot in detail schetsen welke moeilijkheden en gevoelens je ervaart. Iedereen zal aandachtig naar je luisteren zonder commentaar of goede raad te geven. Simpelweg luisteren.
Twee keer.
Wil er iemand voor de derde keer hetzelfde verhaal vertellen over zichzelf en wat er gebeurd is en hoe men beschadigd is, dan draaien de Blackfoot indianen hun stoel om. Als teken dat er niet meer geluisterd wordt.
Dat heeft een reden. Deze indianen zijn niet onbeleefd, ongevoelig of het verhaal beu, maar weten op een heel diep niveau dat het blijven herhalen van eenzelfde verhaal over jezelf op geen enkele manier helend is. Zij weten dat het ‘gevaar’ bestaat dat je je gaat identificeren met dat verhaal. Het verhaal WORDT, terwijl je zoveel meer bent dan wat je overkomen is, wat je meegemaakt hebt en wat je allemaal voelt. Zij weten dat heling plaatsvindt zodra je inziet dat je het verhaal niet bent en het daarom niet hoeft mee te dragen in welke vorm dan ook. Zij weten dat je elk moment het leven fris tegemoet kunt treden. Zonder ballast. Zij weten dat je de Bron achter alle verhalen bent en daarmee al helemaal heel.
Herken je hier iets in? Nodigt het jou ook uit om stil te vallen in de wetenschap dat de ‘indianenverhalen’ over ons leven (hoe waargebeurd ook) er eigenlijk niet toe doen omdat je in wezen iets anders bent? Of merk je dat je erg veel belang hecht aan je verhaal?
