Wat we best vaak horen is een vraag of mijmering in de geest van ‘zelf blijf ik, met inzicht in de werking van de 3 principes, wel rustig onder van alles en nog wat. Maar mijn vader/ kind/ partner/ buurman/ nieuwe relatie houdt zich hier niet mee bezig en maakt zich nog steeds overal druk en bezorgd over. Hoe ga ik daarmee om?’
Wij antwoorden dan wel eens in termen van ‘het spiegelhuis’. Een metafoor die omschrijft hoe elke ervaring een gedachte in het bewustzijn is, niet een daarvan onafhankelijke ander. Dit besef kan al heel verhelderend zijn. Het wijst erop dat je altijd een gecreëerde realiteit ervaart (en daar zelf ook onderdeel van bent). Maar we begrijpen dit ook wel eens als een aanwijzing dat we ‘iets fout doen’ of ‘iets nog niet zien’ als het in relaties met anderen wringt of schuurt. En dat is niet (nooit) onze bedoeling. Misschien is er dan een andere aanvliegroute mogelijk om te gaan zien hoe het ‘werkt’. Kijk je mee?
In een recente radioshow praatten Linda en ik over één van haar ongelukken en het feit dat een medemens in die situatie toesnelde en handelde. Wij constateerden dat een adequate respons op een voorval ook van een ander kan komen. En dat het eigenlijk geen verschil maakte of jij nu toevallig doet wat er logischerwijs gedaan moet worden of een voorbijganger. Het is eenzelfde beweging. Daarmee begon er iets te kriebelen. Het begin van inzicht? Een andere, nieuwe manier om te beseffen en te omschrijven hoe we op een diep niveau Één zijn? Hoe ALLES gewoon gebeurt?
Vervolgens mijmerde een vriendin over het feit dat haar vroegere ‘innerlijke kritische stem’ nu verplaatst leek te zijn naar ‘buiten’. Het leek of de opmerkingen die zij vroeger intern had, nu hardop door ‘een ander’ werden uitgesproken. Daarnaar luisterend ging mij een groter licht op:
Het maakt eigenlijk niet uit of een ervaring ‘intern’ of ‘extern’ lijkt. Er is in essentie geen verschil tussen een in je eigen hoofd gehoorde of door een ander uitgesproken gedachte. Simpelweg omdat er in essentie geen ‘extern’ bestaat. Geen anderen. Er is geen binnen- of buitenwereld, maar een stroom van ervaringen.
Het werd helder dat het hele circus van wat ‘anderen’ wel of niet zeggen, (niet) snappen, menen, bekritiseren of doen, eigenlijk net zo irrelevant is als het interne geklets dat we ‘in ons hoofd’ menen te horen. Het onderscheid is een illusie. Weliswaar een heel hardnekkige, maar tegelijkertijd makkelijk onderuit te halen met vragen als: waar wordt de ander, de gebeurtenis of de opmerking eigenlijk ervaren? Is er iets buiten de ervaring? Waar bestaat elke ervaring uit? Wat/waar is de ruimte waar elke ervaring in opkomt en weer verdwijnt?
Ben benieuwd wat je ontdekt.
(En voor wie dat samen met ons wil doen; de mogelijkheden daartoe vind je hier en achter deze link.
