Toen Geliefde mij laatst vroeg hoe we van de parkeerplaats bij het bos naar het vennetje ín het bos moesten lopen realiseerde ik mij: ik kan op deze manier de weg niet wijzen. Ik kan me heel slecht voorstellen welke paden en afslagen ik moet nemen naar een bestemming verderop. Ik kan niet navertellen hoe ik ergens gekomen ben. Ik heb geen beeld van de route. Het zal wel een defect in mijn hersenen zijn.
Tien minuten daarvoor, toen we het bos inreden, had hij ook al gevraagd welke parkeerplaats we precies moesten hebben. Dat kon ik evenmin zeggen.
Maar…….al rijdend, van moment tot moment, wist ik wél de weg aan te geven en de juiste parkeerplaats aan te wijzen. En toen we gingen lopen wist ik, van stap tot stap, feilloos waar we heen moesten om bij het vennetje te komen. Er waren herkenningspunten, intuïtie, richting, herinneringen, zekerheid. Het vennetje.
Ik constateerde: ik weet de weg als ik onderweg ben, niet van tevoren of achteraf. En vond het een mooie (uiteraard imperfecte) vergelijking met alle ‘hoe’-vragen die we voorgelegd krijgen. ‘Hoe kom ik daar? Hoe word ik zus? Hoe vind ik zo? Hoe doe je dit en ga je met dat om?’
Dat kan ik je dus niet vertellen. Ik kan niets voorspellen over ‘de’ of ‘jouw weg’*. Maar ik weet wél dat we als mens, en dat geldt voor IEDER mens, prima kunnen navigeren door het leven zoals het zich van moment tot moment aandient. Of, anders gezegd, je bent prima toegerust om in het leven te zijn zoals het zich in het eeuwige nu ontvouwt. Je zet een stap of je staat even stil. Je kijkt (goed). En je kunt ook altijd nog hulp vragen :-). We lopen graag een tijdje met je mee.
Maar de weg ‘van tevoren’ uitleggen? Ik kan het niet en het kan ook niet. Het hóeft ook niet. En als je dringende behoefte blijft hebben aan een routebeschrijving (aan houvast dus!), dan zou ik nog eens rustig naar de aard van het leven kijken <3 .
*Die is er in wezen ook niet.
