In het kader van een slepend conflict, een relatiedynamiek of organisatievraagstuk menen we vaak dat de dingen nogal complex zijn. Omdat daar in onze ogen (en dat is logisch) veel elementen in zitten, oude en nieuwe verhalen spelen, meerdere personen of persoonlijkheden bij betrokken zijn en er talloze aspecten waar te nemen vallen.
Toen ik een dergelijke bewering hoorde over de oorlog in Israël, tijdens een eindeloze discussie over achtergronden, oorzaken, schuldigen en mogelijke oplossingen, dacht ik: het is helemaal niet complex. Het is uiterst simpel. Aan alles wat als (complex) probleem wordt waargenomen ligt maar één vergissing ten grondslag. Een fundamentele vergissing over de aard van het leven:
We zijn vergeten dat het in wezen Een (Mind of Bewustzijn of Thought) is.
We geloven de misleide of misleidende gedachte van afgescheidenheid. Van dualiteit. We identificeren ons met wat persoonlijk is. Het lichaam, een rol, een geloof, een land, een ideologie, een cultuur, een religie, een geschiedenis.
Zodra dat wordt (h)erkend, is het klaar. Kan er weer bewogen worden zoals natuurlijk is. Want bewegen doet het, dat vormloze Ene, als vorm. Als één organisme dat zichzelf uiteraard op geen enkele manier tegenwerkt of aanvalt. Vloeiend. Vanzelf.
En wie nu roept of denkt: “ja, maar, IK zie dat wel zo maar hij/zij/hullie 🙂 niet!” heeft per ongeluk de aanname van dualiteit (al)weer als uitgangspunt genomen en ook nog verdedigd.
Met de woorden van Sydney Banks:”The solution to outwardly complex problems created by misguided thought will not arise from complicated analytical theory, but will emerge as an insight wrapped in a blanket of simplicity.”
