In een recente Hakbloksessie met de leden van de Makkelijk Leven KoffieCorner ontstond er een mijmering over meningsverschillen en over wat andere mensen zeggen en hoe dat jou kan raken. En er verscheen een grote tafel voor mijn geestesoog, waar je omheen zit met alle mensen waar jij (nauw) mee in contact staat. Je gezin, familie en vrienden.
En iedereen gooit op tafel wat hij of zij te zeggen heeft. Wat hij of zij denkt, vindt, meent en weet. Het tafelblad ligt dan al snel vol met woorden. Woorden over onszelf of iemand anders, woorden die naar concepten verwijzen, woorden die uit de wetenschap komen en woorden die gebeurtenissen beschrijven. Het is ongelooflijk hoeveel je kunt formuleren met slechts 26 letters. Hele werelden!
Na een tijdje is iedereen misschien opgelucht dat ‘ie zijn woorden kwijt is. En daar zit je dan. Met een tafel vol woorden en zinnen en verhalen. Zou het kunnen dat je daar gewoon uitpikt wat je interessant of leuk vindt? Dat je de rest mag laten liggen? Ook al zie je er een rechtstreekse en persoonlijke beschuldiging of belediging in? Ook al zijn er in jouw ogen leugens op tafel gegooid? Ook al zitten er beweringen tussen die voor jou pertinent niet waar zijn? Wie weet kun je zelfs opstaan als je daar zin in hebt. Als er niets van je gading op tafel ligt of het er zó vol wordt dat je er geen wijs meer uit kunt worden.
En nog een stapje verder, uit het persoonlijke en psychologische naar het Universele: als ‘jij’ en ‘ik’ tegenover elkaar zitten en per ongeluk of expres ‘nare’ woorden in de ruimte gooien die er tussen ons in lijkt te zijn, mogen die woorden dan simpelweg oplossen in die ruimte zonder iets te raken of beschadigen? Kunnen we over de woordenhoop heen naar elkaar kijken en de Liefde oftewel Onszelf herkennen? Als Éen Wezen (in wezen 🙂 )?
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay
