Een gesprekspartner keek laatst een oud interview met Hans Teeuwen waarin deze stelde dat God misschien wel atheïst is. Dat hij dus niet in zichzelf gelooft. Daarover mijmerend zag ik ineens veel overeenkomsten tussen wat we ‘persoonlijke ontwikkeling’ noemen en religieuze activiteiten. Voor beide is geloof in datgene wat gediend moet worden een eerste vereiste.
Persoonlijke ontwikkeling gaat over net zulke abstracte ideeën als religie. Eigenschappen die gecultiveerd moeten worden, neigingen die afgeleerd moeten worden, regels die gevolgd moeten worden om ergens te komen waar je nog niet bent, enzovoorts. Allemaal om iets te dienen wat uitsluitend in de ideeënwereld bestaat. Een God of een persoonlijke zelf; je moet er wél in geloven om er serieus mee bezig te zijn. Het gebedshuis van de 21e eeuw is het GGZ gebouw. De biechtstoel is de bank van de psycholoog of coach. De bijbel is nu de DSM of een zelfhulpboek. De 10 geboden zijn ge-evolueerd tot adviezen als ‘geloof in jezelf!’ en ‘feel the fear and do it anyway!’
En wat je gelooft, wil je vaak verdedigen. Je wil jouw zelf of jouw god beter maken dan die van anderen. Daarvoor moet je jouw persoonlijke zelf of jouw god ook steeds vergelijken met (die van) anderen.
‘God is een atheïst’ zou je in het kader van de 3 principes ook nog zo kunnen zien: Universal Mind, het onderliggende principe van de wereld van de vorm, gelooft niet in zichzelf. Dat kan ook niet, want het is geen ‘entiteit’ maar een vormloze ruimte. Het is Niets van zichzelf (No thing). Mind is totaal neutraal. Het creëert, speelt, ervaart, stroomt, danst een illusoire dans: het leven in vorm.
Sydney Banks nodigde zijn toehoorders ook altijd uit om voorbij alle geloof te gaan. Een boek dat over hem is geschreven draagt zelfs die titel .
Sta jij er voor open om van je geloof in jezelf te vallen? (A-egoïst te worden?) Je bent welkom!
