“Nature is a cosmic illusion suspended within the boundaries of time, space and matter.” Syd Banks
We kunnen prachtige metaforen halen uit de natuur. Metaforen die we wellicht, als stukje natuur, voor ons eigen leven kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld door te kijken hoe alles z’n eigen timing en ritme heeft en (ondergronds) verbonden is. Door te zien hoe alles met elkaar interacteert en samenwerkt. Door te zien hoe vogels vrij vliegen en zomaar het hoogste lied zingen. Door te beseffen dat alle componenten van de natuur heel natuurlijk doen waarvoor ze ‘gebouwd’ zijn: de vis zwemt en de eekhoorn klimt en springt. Door te realiseren dat sommige uiterlijke wreedheden (de leeuw die de gazelle verscheurt) ook onderdeel van de natuur is.
Toch kan ook dit kijken naar de vorm die we ‘de natuur’ nomen een valkuil van concepten en opdrachten worden. Dan moet je als mens ineens weer wat en dan missen we een essentieel punt: de natuur is, net als ons lichaam, onderdeel van de illusie. Één stapje terug ligt een diepere realisatie. Van wat wij wel ‘je ware natuur’ noemen.
En nu ga ik, lekker paradoxaal, een metafoor uit de natuur gebruiken. Omdat ik laatst over een bospad liep waar een (waarschijnlijk miniem gedeelte van) de boomwortels zo zichtbaar waren. Komt ‘ie: wij vragen je om niet te blijven kijken naar de bomen met alle vertakkingen, hoe prachtig die ook zijn, maar ‘de andere kant op’.
Misschien ontdek je dat je diep geworteld bent in welzijn, in eenheid, in heelheid. Dat maakt van het begrip van de 3 principes niet alleen een psychologisch hulpmiddel voor een makkelijk leven, maar een ‘spiritueel’ en allesomvattend besef.
