Er zijn mensen die heel scherp opletten wanneer ze films of series kijken en zo regelmatig dingen opmerken die niet kloppen. Zo staat er in Game of Thrones ergens een Starbucks beker in beeld en zie je in de serie Bridgerton gele ‘niet parkeren’ lijnen in een verder begin 19e-eeuws straatbeeld. Hilarisch natuurlijk. En ik zag daar iets in wat te maken heeft met onze communicatie.
Vorige week, toen ik al onze trainees stuk voor stuk sprak, kwam Shakespeare’s ‘all the world’s a stage and all the men and women merely players‘ meerdere keren als metafoor voorbij. Je kunt natuurlijk veel verschillende woorden gebruiken om te beschrijven wat de aard is van de wereld van de vorm: Denken, de Grote Illusie, een spel, Maya, een projectie, en dus ook: een toneelstuk.
In een poging helder te krijgen hoe leven met de wetenschap dat je in een gigantisch toneelstuk speelt eruit kan zien, combineerde ik de uitspraak van Shakespeare met de aanwijzingen in de filmproducties dat er iets niet klopte. Dat het niet écht was. Ik vergeleek inzicht in de 3 principes, en daarmee ‘leven in de wereld’, met rondlopen op de set van Bridgerton en de rol die je daarin gekregen hebt vrij en vol overgave spelen, maar je er toch steeds (vaker) bewust van zijn dat je een 21e-eeuwse string onder je baljurk draagt.
Op het wereldtoneel groei je vanzelf in je ‘character’, praat je zoals zij, beweeg je zoals zij, relateer je met je medespelers, en toch ben je je met inzicht steeds (vaker?) bewust van het feit dat het een spel is. Degene die je partner speelt houdt zich ook perfect aan zijn of haar script, maar ergens weet je dat alles wat gezegd wordt onderdeel van het toneelspel is. Misschien komt er middenin een dramatische scène een enorme lachkriebel in je op. Je realiseert je regelmatig dat het in essentie niet uitmaakt wat er met je rol gebeurt. Welke problemen er moeten worden uitgebeeld en of je voortijdig uit de serie wordt geschreven. Want het enige wat dan verloren gaat is deze specifieke rol. Je analyseert soms je acteerprestaties in vorige afleveringen en praat over je rol alsof je dat ook écht bent, maar tegelijkertijd is er het besef dat dit niet klopt.
Want je voelt die string onder je baljurk en herinnert je dat deze rol gespeeld wordt. Je weet dat je zoveel méér dan die tijdelijke rol bent en dat je ware natuur (de grootse acteur Mind) op geen enkele manier door het toneelspel wordt verstoord.
Image by DarkmoonArt_de from Pixabay
