Één van onze meest favoriete metaforen is de gedachtetrein. Voor luisteraars en gesprekspartners schept ‘ie een duidelijk en helder beeld van wat er gebeurt als een van zichzelf neutrale en altijd onschuldige gedachte die opkomt (de locomotief) wordt gevolgd door een hele reeks wagonnetjes met schijnbaar gerelateerde gedachten. Op het niveau van de menselijke ervaring, oftewel het psychologisch niveau, is het heel nuttig dit mechanisme te herkennen.

Vandaag wilde ik wat verder kijken dan dat. Voorbij het psychologische en het persoonlijke. Om het nog makkelijker te maken en vanwege het feit dat we heel vaak horen: “oh, ik zat weer in een gedachtetrein, hoor”. En hoewel dat een prachtig inzicht is en het de angel uit veel stresstreinen haalt die eerder nog als ‘echt en waar’ werden gezien, kunnen we nog een stapje dieper gaan. Naar de spirituele kant van het begrip van de 3 principes. En even kijken naar de ‘ik’ die in die gedachtetrein lijkt te zitten. Vaak zien we namelijk een essentieel ding over het hoofd. En wel; dat je ware Ik nooit mee op reis gaat. Dat wat het Thuisstation verlaat, is ‘slechts’ wie je denkt dat je bent. Het aardepakje. Het verhaal. Niet je ware natuur.

Alle reizen die gedachtetreinen maken, vinden plaats in het Denken en zijn derhalve illusoir. Het zijn droomreizen. De reis naar Niet Goed Genoeg Centraal, maar ook de reis naar Succes Zuid. Het uitstapje naar station Failliet en de eindeloze trip langs alle Persoonlijke Ontwikkeling stations. Geniet of gruwel, maar als je goed kijkt kun je misschien zien dat al deze reizen te maken hebben met het aardepakje dat veilig moet blijven en verdedigd moet worden en ‘het goed moet hebben’. Wie je werkelijk bent, geeft daar niets om. Het maakt die reis helemaal niet.

Het enige wat er dus te zien, te realiseren of te beseffen valt, is dat deze hele levensreis weliswaar een fantastische trip is, maar van begin tot eind ‘verzonnen’ wordt en simpelweg gebeurt. Het mooie is dat zo de persoonlijke schuld die vaak wordt opgehangen aan stressvolle en onzekere gedachtereizen (shit, nu ben ik weer ingestapt!) kan verdwijnen. De vraag ‘hoe kom ik uit de gedachtetrein?’ of ‘hoe stop ik met die gedachtetreinen?’ blijkt niet meer relevant. En steeds vaker, steeds sneller en steeds dieper komt zo het besef komt dat je nog altijd Thuis bent. Er werd alleen gedacht en dus gedroomd van niet.

Wie je werkelijk bent, verlaat het Thuisstation nooit. Waar de gedachtetrein zich ook bevindt of eindigt. Het vertrekpunt en het eindstation van de droomreis is steeds hetzelfde.

Image by Free-Photos from Pixabay