Soms lijkt er iets te ontbreken in ons leven. Iets wat er eerder wel was of iets wat we nooit gehad hebben, maar wel zouden willen. Het kan natuurlijk ook over iemand gaan. Het gevoel dat er dan is, zou je kunnen omschrijven als gemis. En missen doet pijn. Soms een leven lang. In dit kader bedacht ik laatst het volgende:

Het Denken is een oneindig creatieve kracht. Het stelt ons in staat hele nieuwe werelden te creëren, technologieën te verzinnen, boeken vol te schrijven, dingen te ontwerpen en ook te bouwen. Geïnspireerd en gedreven. Maar net zo goed kan deze creatieve kracht gebruikt worden om te fantaseren over wat er niet (meer) is en pijn doet.

De man of vrouw of baan of zoon of dochter of situatie die er IS, kun je hooguit op wat verschillende manieren bekijken. En de tijdelijke realiteit van vormen en kleuren en geluiden zal je wellicht steeds uit je hoofd halen. De fata morgana van een ‘gemiste kans’ daarentegen, kan tot in de eeuwigheid aangevuld worden met nieuwe details. Ellenlange verhalen kunnen zich (ongemerkt?) afspelen over een gedroomde situatie die zich niet (meer) voordoet. Wat niet (meer) is kan eindeloos uitgediept en uitgebreid worden. Steeds andere wendingen nemen ook, als een Netflix serie met tientallen seizoenen, spin-offs en uiterst creatieve scenarioschrijvers.

En zo wordt de pijn van een gemis in alle onschuld vaak vele malen groter gedacht en gevoeld dan de vreugde over wat er IS. En dat vind ik persoonlijk een beetje jammer, hoewel het ervaren van pijn an sich geen probleem vormt. Maar het mag makkelijker en minder pijnlijk. Dus nodig ik je graag uit om te kijken of dit per ongeluk bij jou ook speelt. Misschien kunnen we dan samen kijken naar de rijkdom en compleetheid van wat er is.

Afbeelding van Anastasia Gepp via Pixabay

Share This