Het is zo mooi om met medemensen in gesprek te zijn over wat hen dwarszit, welke obstakels er lijken te zijn en hoe er soms grote verkramping leeft. Dáár het licht van de 3 principes op schijnen (vaak zonder dat deze specifiek genoemd worden) en terughoren wat er gebeurt levert ons soms ook nieuwe inzichten of nieuwe bewoordingen op.
Zo horen we wel eens dat mensen letterlijk doodsangst ervaren als er iets gebeurt, of lijkt te gaan gebeuren, wat ze écht niet willen. Een gebeurtenis waar ze, of ze dat nu wisten of niet, héél bang voor zijn. Door deze richting op te kijken kán het dan gebeuren dat ze, middenin die doodsangst, héél dichtbij het besef komen dat hun diepste, of liefste, of meest vast en waar en écht lijkende gedachte(patroon) of geloof niet meer dan dat is: een gedachte die zomaar kan oplossen. Geen werkelijkheid van zichzelf.
Waarna er weliswaar geen enkele houvast meer is, maar ook geen last. (Of het komt gewoon nog een keertje voorbij. Geeft niks. Dan is er opnieuw de gelegenheid om te kijken!) Maar omdat er bovenop die ene, geloofde gedachte een heel (gevoels)leven met bepaalde gedragspatronen is gebouwd, kan het voelen alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Alsof je van een hoge klif geduwd wordt. Want, zo zei een lieve gesprekspartner laatst: dit is de moeder aller gedachten!
Wat een prachtige verwoording. De vraag die we onszelf zouden kunnen stellen luidt: wat is mijn moeder aller (angstige, onzekere) gedachten? Wat mag er NIET gebeuren in mijn leven? Zou het zo kunnen zijn dat heel veel, of alles, wat er wringt en schuurt daarop gebaseerd is? Dat ik continu allerlei grote en kleine fratsen uithaal om DAT te vermijden?
En ik hoop dan altijd dat je niet de analyse induikt, geen verklaringen zoekt en ook bij de oordelen wegblijft, maar gewoon nieuwsgierig kijkt. Zonder al te veel ‘psychobabbel’. Keep it simple.
Misschien ben je allang vergeten wat die moeder aller gedachten is of wéét je niet eens de specifieke inhoud daarvan en dat is ook niet belangrijk. Want uiteindelijk komen we, in mijn visie althans, altijd uit bij de moeder aller gedachten van ieder mens, namelijk de ultiem verkrampte ‘ik als afgescheiden poppetje’ aanname/ illusie.
Kijk maar of die klopt.
Afbeelding van Stefan Keller via Pixabay
