Ons wordt geleerd dankbaar te zijn voor dingen die al gecreëerd zijn. Voor een bloem, een fijne relatie of inkomen. Prachtig. We krijgen in sommige stromingen het advies om er een dagboek van bij te houden en mensen worden daar blij van. Vooral blijven doen. Toch wil ik hier graag eens dieper op ingaan.
Waar we ‘normaal’ gesproken dankbaar voor zijn is een tijdelijke creatie. Iets wat al gecreëerd is, wat dus ook weer kan verdwijnen. Bloemen verwelken, schepen vergaan, relaties eindigen en inkomens kelderen. Dan moet je op zoek naar iets anders om dankbaar voor te zijn. Op zich geen probleem; er is genoeg in de wereld om zo’n gevoel op te projecteren. Zoekt en gij zult vinden. Maar het woord ‘projecteren’ is hier belangrijk. Het maakt eigenlijk duidelijk dat het gevoel er al is en er vervolgens een oorzaak voor wordt gezocht. Een object van projectie. Is dat dan niet een overbodige stap?
Het kan ook zijn dat er eerst een voorwerp, medemens of concept wordt gekozen waar je vervolgens het gevoel aan ophangt. En wie al wat langer met ons meekijkt, weet dat dit een enorme valkuil kan zijn of worden. Je (tevreden) gevoel wordt verbonden aan de aanwezigheid van objecten en concepten. Of andere mensen. En dat is een recept voor afhankelijkheid en slachtofferschap. Objecten, concepten en mensen kunnen die verantwoordelijkheid niet dragen.
Een derde aspect van het ‘ergens dankbaar voor zijn’ is dat het (in mijn ogen althans) zo voorwaardelijk is. We zijn dankbaar voor ons geluk, maar zijn we ook dankbaar voor het geluk van die als vervelend ervaren buurman? Die net de staatsloterij heeft gewonnen? We zijn dankbaar voor onze gezondheid, maar zijn we ook dankbaar voor een virus? (En dan niet alleen als het ons, vaak achteraf gezien, iets ‘positiefs’ oplevert?). We kunnen dankbaar zijn als wij een gevecht of een oorlog winnen, maar zijn we ook dankbaar voor de overwinningen van degenen die we als onze vijand beschouwen? Zo bekeken maken we dankbaarheid wel heel persoonlijk en ego-istisch.
Wat is het heldere alternatief? Moeten we dan maar een beetje dankbaar zitten zijn met niks?
Ik mijmer hier wat: stel dat je tóch van dankbaarheid een oefening wil maken, in plaats van het een automatisch bijverschijnsel laten zijn van het besef van je ware natuur, zou je dan ook dankbaar kunnen zijn voor de 3 principes van creatie? Zoals wij die beschrijven met de termen Mind, Consciousness en Thought, die op het diepere niveau eigenlijk één principe zijn? Die zijn immers het onderliggende mechanisme van alles in de wereld van de vorm, en blijvend. (Ook als er niets naar beneden valt, blijft de zwaartekracht een feit.)
Het lijkt mij zoveel fundamenteler om je bewust te worden van het feit dat, dankzij die principes, er creatie IS. In welke vorm dan ook. Het scheelt zoeken naar dingen om dankbaar voor te zijn. Lekker makkelijk. En bovendien; het weten dat, als een huidige creatie je niet bevalt en je er met de beste wil van de wereld niet dankbaar voor kunt zijn, die principes nooit ergens heen gaan. Daar zijn het principes, oftewel wetmatigheden, voor. Dat betekent dat het proces van creatie eeuwig doorgaat. Steeds nieuwe creaties vormt. Die 3 principes zijn immers altijd in beweging.
Het is eigenlijk een andere manier om te zeggen: kijk naar (wees dankbaar voor) wat creëert, niet naar wat al gecreëerd is.
