“Oh jongen, oh nee, je arm!” hoorde ik een moeder roepen. Ik was bijna thuis en alhoewel mijn straat vrij rustig is, rijd je de straat binnen in een soort rare dode hoek. Je kan eigenlijk niet zien wat eraan komt en auto’s die de straat uitrijden doen dit vaak met een vrij hoge snelheid. En ook nog eens midden op de weg. Ik vraag me al jaren af wanneer dat eens misgaat.
Die kennis gecombineerd met de afschuwelijke paniek die ik hoorde in de stem van de moeder maakte dat ik verwachtte tenminste een jongetje te zien met een vreselijke wond. Of een verpletterd armpje omdat er net een auto over hem heen was gereden.
Maar toen ik me omdraaide zag ik in plaats daarvan een jongen van een jaar of zeven die schijnbaar gestruikeld was toen hij de hoge stoep op wilde stappen. Hij was alweer bezig met opstaan en ik zag nergens bloed uit spuiten. Zijn arm zag er ook uit alsof hij nog prima functioneerde en er werden geen tranen gelaten.
Toch bleef de moeder maar gestrest uitroepen “Oh jongen, oh jongen, je arm…” terwijl ze zich over haar rustige en klaarblijkelijk kerngezonde zoon ontfermde. Het verbaasde me dan ook niets dat het jongetje na een paar seconden weer ging zitten op de stoeprand en toch maar begon te snikken.
Logisch. Alles in het gedrag van zijn moeder gaf aan dat hij een vreselijk traumatische gebeurtenis had meegemaakt.
Zonder oordeel over het gedrag van de moeder en haar zoon vond ik het een interessant voorbeeld van wat er gebeurt als je als mens meegaat in je gedachten over een situatie. In het verhaal dat je zelf hebt gecreëerd, of het verhaal van iemand anders.
De moeder was ervan overtuigd dat het heel slecht ging met haar zoon en gedroeg zich daarom op een manier die daarbij paste. Het jongetje ging er maar in mee. Want zijn moeder was zo overstuur, dan moest hij toch zeker wel ergens pijn hebben? Een vicieuze cirkel. Moederlief werd hierdoor namelijk bevestigd in haar gedrag.
Interessant, vind je niet? Er was letterlijk niets anders aan de hand dan een moeder die haar gedachten geloofde over wat haar zoon overkwam en een zoon die haar gedachten overnam.
Nogmaals: dit is geen commentaar op hun gedrag of ervaring. Slechts een observatie van wat er gebeurde in het moment. Het illustreert wat mij betreft namelijk perfect hoe makkelijk het is om mee te gaan in het verhaal dat geschreven wordt door je gedachten en wordt geanimeerd door je bewustzijn. Zonder te checken of wat je denkt ook klopt. Omdat het er zo levensecht uitziet.
Maar… hoe levensecht het ook lijkt, een gedachte is altijd een illusie. Je hoeft niet te geloven wat je denkt. Dat inzicht – dat je niet in hoeft te gaan op dat wat er in je opkomt, maar het voorbij mag laten drijven als een wolkje aan de strakblauwe hemel – maakt dat je leven er anders uit gaat zien. Makkelijker. Dan hoef je namelijk niet meer mee te gaan in de gedachte dat er iets mis is maar kun je eerst even rustig kijken of er al dan niet gehandeld moet worden.
Zonder illusoir drama. En dat zou wel eens een hoop tranen en paniek kunnen schelen. Bij jou, maar wellicht ook bij de mensen in je omgeving. 😉
