Met verwondering en tegenwoordig met enige afstand door mijn status als ‘moeder van volwassenen’, kijk ik naar wat we als ouders tegen kinderen plegen te zeggen (ik dus vroeger ook). Uiteraard met goede bedoelingen en in alle onschuld. Dus lees hier alsjeblieft niet in dat je iets fout doet, maar wees nieuwsgierig als je wilt. Naar een ander, makkelijker uitgangspunt voor jou en je kind.
We leren namelijk, ongemerkt, bijna allemaal onze kinderen om hun voldoening, vervulling of tevredenheid te projecteren naar een moment in de toekomst. Waarschijnlijk hebben we het zelf ook zo geleerd en doen we het intern nog steeds. We antwoorden op verzoeken of een uiting van verveling of ongemak: “Straks. Als…” (vul maar in: mama klaar is met praten….papa thuis is…..de les is afgelopen….je zusje uit school komt….je je eten op hebt). Hiermee brengen we het concept ’tijd’ en ’toekomst’, die beide illusoir zijn, onnodig vaak en veel in het spel.
Zijn we bang dat een eenvoudige ‘nee’ een ‘negatieve’ reactie oplevert? Willen we die op voorhand verzachten door een belofte voor de toekomst te doen? Hmmm….(en kijk ook even hoe vaak die toekomst anders loopt dan je voorspeld hebt).
Zo wordt ons dus geleerd om ‘even’ of zelfs ‘héél eventjes’ te wachten tot het beter wordt. Tot er iets mogelijk is of gebeurt wat wenselijk is. Wat dat dan ook mag zijn. Nog even doorzetten. Nog even snel dit doen of dat zeggen (voor het te laat is? Waar ben je bang voor?). Nog even koest houden tot de belofte van de toekomst is ingelost. Nog even volhouden (van deze zinsnede en onze gewenning daaraan wordt nu gretig gebruik gemaakt in de communicatie van sommige mensen en instellingen). Nog even bikkelen tot we verlost zijn van iets. Een drukke werkweek, een ziekte of vijf kilo (nog één kuurtje?). En zo kweken we een generatie van mensen die leven voor een toekomst die nooit zal komen en dit moment zien als een tussentijd naar iets beters.
Op zijn ‘ergst’ (en ja, ik ben mij ervan bewust dat dit heel scherp gesteld is en een oordeel inhoudt) wordt dat ‘straks’ en ‘nog even wachten’ een chantage- of manipulatiemiddel. Niet alleen naar je kinderen, maar ook naar anderen en intern, naar dat wat we ‘onszelf’ noemen (en wat eigenlijk niet bestaat, dus we manipuleren en chanteren in wezen een idee. Het idee van ‘ik’). Daarmee leef je in een continue afwachting van een volgend moment waarin alles goed zal zijn en jij rust of geluk zult vinden.
Zullen we daarmee stoppen als ouders , als mens en voor onszelf? Zullen we dat kinderlijke patroon achter ons laten? Zullen we, in plaats van een kind te leren ‘wachten’ (wat is dat?) laten zien dat elk moment perfect is, wat er ook gevoeld wordt of lijkt te ontbreken? Met het inzicht dat wie hier, nu, in DIT wat er IS geen voldoening, vervulling of tevredenheid kan vinden, erop mag rekenen dat het het straks, ergens anders óók niet te halen is. Of slechts heel kortstondig. Omdat het verlangen héél even bevredigd is.
Binnenkort is er trouwens een Shiftdag Kinderen en Jongeren begeleiden als je nieuwsgierig bent naar een nieuw uitgangspunt voor het leven met mini (of midi) medemensen. Zonder de hele dag ‘strakjes!’ te roepen bij vragen en verveling. Zonder in de valkuil van het steeds uitgestelde geluk te belanden. Zonder het nageslacht te besmetten met het illusoire ‘straks, nog héél even en dan is het beter’-virus. Kunnen we NU, samen ontspannen in DIT.
Afbeelding van S. Hermann & F. Richter via Pixabay
