Heb je wel eens geprobeerd een peuter uit te horen over zijn of haar dag op de kinderopvang of de peuterspeelzaal? Vraag je wel eens aan je jonge kleuter: “hoe was het op school?” of: “waarom heb je Jantje geduwd?” Ik kan me herinneren dat mijn jongens, toen ze nog heel klein waren tenminste, geen antwoord gaven op deze vraag. Hun schoudertjes ophaalden. Het leek wel eens op onwil.

Terugkijkend, met wat ik nu weet, vind ik hun weerstand of schijnbare onverschilligheid zó logisch. En mijn wil om te weten hoe hun dag geweest was zó onlogisch. Eigenlijk nodigde ik ze uit om met hun gedachten uit dit moment te gaan. Weg van de rozijntjes die ze aan het eten waren aan de keukentafel. Weg van de legosteentjes naast hun bord. Weg uit het nu. Ik moedigde ze aan om terug te denken. Ze leerden waarde te hechten aan hun ervaringen in het verleden, terwijl dat eigenlijk tegennatuurlijk is.

De natuurlijke beweging van heel kleine kinderen is om, ook na of zelfs middenin een gebeurtenis die wij als ‘verschrikkelijk’ beschouwen, simpelweg te doen wat er dan in ze opkomt. Wegrennen of spelen. Want er is een nieuw begin, een fris moment. En als er behoefte is aan iets vertellen, dan komt dat ook. Fijn om dit als ouders te weten zodat je simpelweg en rustig de ruimte kunt laten voor het spontane bewegen in plaats van onnodig de gedachten/verhalenmachine van het kleine medemensje te stimuleren. Dat gebeurt toch wel vroeg genoeg!

Zodra je ziet dat je kind in essentie helemaal heel is en dat liefde niet zit in de (juiste of juist verontrustende) verhalen delen, zal dit ook helemaal logisch zijn.

Voor wie dit vragen oproept; we gaan graag met je in gesprek over opvoeden en leven vanuit liefde, verbinding en helderheid. Bijvoorbeeld op één van onze Shiftdagen.