“Doodzonde, eigenlijk” merkte iemand op in het kader van de manier waarop we vaak naar onze kinderen kijken. Naar hun gedrag, naar hun labels (die aan de hand van dat gedrag zijn geplakt), naar hun presteren, naar hun eventuele afwijken van de norm. Alsof het producten in een fabriek zijn. En de leerkrachten, ouders en andere opvoeders optreden als kwaliteitscontroleur die (letterlijk) aan de lopende band checken of het kind wel aan de gestelde eisen voldoet. In welk opzicht dan ook. Doodzonde.

Ik bleef even hangen op het woord ‘zonde’. Persoonlijk zie ik dat als een religieus begrip, waarvan wordt gezegd dat de eigenlijke vertaling van het oorspronkelijke woord niet ‘zonde’ (sin) is, maar ‘het doel missen’ (missing the mark). Spelend met deze term, in deze context, dacht ik dat we als volwassenen inderdaad het doel of het punt missen als we zo naar kinderen (en ook naar elkaar!) kijken.

We maken een missie van het opvoeden of aansturen of in een richting duwen en missen dan vaak het punt; we missen dat wat het kind en ook wij in essentie al zijn. We missen onze ware natuur. Onze Heelheid. Het Goddelijke, zo je wilt. In jezelf en in het kind en ieder ander.

Willen we wél raak schieten, middenin de roos zogezegd, dan zullen we ons moeten richten op die essentie. Op de heelheid. Dan hebben we direct een heel ander (moeiteloos en liefdevol) uitgangspunt voor opvoeden en leven. En jij kunt daar nú en in elk moment opnieuw naar kijken en mee beginnen. Niet mee wachten tot een ander (je partner, de leerkracht of de psycholoog) dat (ook) doet. Want als we het gedrag van ‘anderen’ in dit kader willen veranderen, begaan we dezelfde zonde. Missen we het punt van wie zij in wezen zijn.

Trouwens, de uitleg van de Bijbelse term ‘original sin‘ of erfzonde, waarbij je geboren wordt met al een last op je schouders, kan hiermee ook gelijk de prullenbak in. We zouden kunnen zeggen dat die zogenaamde erfzonde simpelweg inhoudt dat je vanaf je geboorte leert om het punt te missen; om (alleen) de vorm te bekijken en aan te zien voor wie je bent. De vorm die zó levensecht en aantrekkelijk is en belangrijk lijkt, dat we ons voortdurend vergissen. En zo het punt missen van wie we werkelijk zijn. Waarmee we in een eindeloze knutsel- management- en controlemodus verzanden. Ons een ongeluk streven naar wat we al zijn. Doodzonde 🙂 .

Image by Claudia Mitu from Pixabay

Share This