Blijf niet langer kijken naar hoe moeilijk je het hebt (gehad), wat er allemaal is gebeurd, hoeveel er mis is gegaan, hoe lang het allemaal al niet duurt, hoe erg het was, hoeveel pijn het heeft gedaan. Stop met analyseren waarom het was zoals het was of is zoals het is, wat de rol van alle medespelers in jouw verhaal is geweest en waarom ze deden wat ze deden. Houd je zelfs niet bezig met hoe je nu verder moet, hoe je hier uitkomt, wat er nog moet gebeuren, waar je naartoe wilt.

Dit alles zijn ‘slechts’ gedachten van een brein dat erop getraind is te willen weten, te willen verklaren en voorspellen. En dat hoeft niet. Het is echt nergens voor nodig.

Doe een stapje terug. Voel hoe je in een zachte bedding van niet-weten valt en hoe heerlijk dat is. Stuur je brein op een langdurige vakantie met al zijn gedachten. Bij voorkeur naar Verweggistan. Druk ‘m op het hart geen kaartjes te sturen, niet te bellen of te appen. Adem in en adem uit; kom Thuis. Zie dat het leven zich gewoon ontvouwt en dat jij blijft bewegen, ook zonder de bemoeienissen van jouw brein. Lekker rustig.

Foto © Rob Tol

Share This