Als ik helder ben, dan handel ik gewoon. Geen aarzeling, geen wikken en wegen, geen voors en tegens, geen verhaal waarom (nou ja, hooguit achteraf, maar die verzin ik er dan bij). Alles is eenvoudig. Het leven ontvouwt zich. Ik ben een onderdeel van dat leven. Een radertje in een groter geheel. Het is toch allemaal niet aan mij hoe het loopt. Ik realiseer me dat ik niets onder controle heb.
Zijn er veel gedachten in mijn hoofd over een bepaald onderwerp, dan voel ik twijfel. Schijnen er goede en slechte beslissingen te bestaan en dien ik het onderscheid uit te vogelen. Zijn er talloze redenen en verklaringen voor de stappen die ik meen te moeten zetten. Alles is ingewikkeld. Het leven komt (bedreigend?) van buiten op me af. Het lijkt of ik alles moet sturen en controleren en dat ook kan, of in ieder geval zou moeten kunnen.
En nee, ik hoef niet uit alle macht te proberen voortdurend helder te zijn. Als ik het verschil maar weet/zie/voel tussen deze twee.
