Je moet jezelf zijn, zeggen we. Of authentiek. We hebben er genoeg van om ‘mooi weer’ te spelen en ons anders (lees: beter) voor te doen dan we zijn. We worden aangemoedigd om onszelf nu te laten zien met onze mooie en minder mooie kanten. En dit klinkt allemaal goed. Wellicht is het een beter idee dan heel erg je best te doen om een bepaald beeld van jezelf te scheppen. Alleen je vrolijke gezicht aan de buitenwereld te tonen.
Toch wil ik je uitnodigen om ook naar deze opdracht eens te kijken met een open geest en een frisse blik. Om net een stapje verder te gaan dan concepten als dit, hoe mooi ook. Voorbij de ideeën over wie je bent en alle eigenschappen die jij jezelf hebt toegedicht. De karaktertrekken die anderen wellicht bij je hebben geconstateerd. De kwaliteiten die uit de beroepentest, assessment of persoonlijkheidstest zijn gekomen. Niet om ze te weerleggen of het tegenovergestelde te bewijzen, maar om ze te doorzien voor de menselijke bedenksels die ze zijn.
Kun je waarnemen dat er in elk moment simpelweg een menselijke ervaring is? Van verlegen- of dapperheid, van somber- of vrolijkheid, van onderdanigheid of dominantie? En dat je misschien wel gewend bent om bepaalde gedachtepaden vaker te volgen, maar dat je daar niet aan gehouden bent? Dat jijzelf als vaste entiteit wellicht helemaal niet bestaat? Voor wie (?) dit durft te zien is er vrijheid en ligt de wereld open.
(En wat een opluchting, dat je je niet meer met jezelf hoeft bezig te houden!)
