Ze vertelt over het gevoel wat ze kreeg toen die kennis haar een berichtje stuurde met een boodschap die zij als minder gewenst beschouwde. Haar maag kromp samen. Haar hele lijf deed mee.
We praten over de eb en flow van gedachten en gevoelens die een mens heeft. Een achtbaan kan het soms zijn. “Walibi!” lacht ze. “En daar moet je dan dik betalen en uren in de rij staan voor zo’n gevoel in je maag”, grap ik. “Jij krijgt het gewoon thuisbezorgd via de WhatsApp!” Zo lijkt het tenminste. Maar ze snapt wel dat zo’n bericht dat gevoel niet bij haar kan veroorzaken. Dat het haar eigen gedachten zijn die dit teweeg brengen.
Als exact hetzelfde bericht in een voor haar vreemde taal zou zijn opgesteld, zou ze er niets bij voelen, stellen we vast. Dan zou ze er geen betekenis aan toekennen. En daar zit dan ook het inzicht. Wij kennen betekenis toe aan gebeurtenissen en de wereld (vaak gebaseerd op ik-ben-niet-goed-genoeg-gedachten die we al bijna ons hele leven in de vuilnisbak hebben liggen) en stappen daarmee de achtbaan in. Kunnen we daaruit? Niet zolang je mens bent. En waarom zou je dat willen als je snapt hoe het werkt met gedachten en gevoelens? Enjoy the free ride, people! Er is niets aan de hand en er kan je niets gebeuren!
(Hooguit het geloven van je volgende gedachte)
