Soms zie je het bij jezelf of iemand uit je omgeving gebeuren: er is ineens een plan met een bestemming. Een mooie bestemming. Ergens waar je graag wil zijn. Een goedlopend bedrijf. Een lichaam dat fit genoeg is voor een marathon. Een zelfgeschreven boek. Een afgeronde opleiding. Je kunt in deze wereld van de vorm van alles willen, doen en verzinnen; helemaal leuk en niets aan de hand. Laten we dit vergelijken met het eindstation van een treinreis.

Omdat er in deze wereld van de vorm vervolgens ook actie moet worden ondernomen richting het doel, gaan we op pad. We registreren ons bij de Kamer van Koophandel. Lopen een rondje. Schrijven een paar zinnen. Volgen de eerste les. Helemaal leuk en niets aan de hand. Laten we dit gelijkstellen aan het kopen van een kaartje voor de treinreis.

Wat er vervolgens vaak gebeurt, is dat het hoofd zich ermee gaat bemoeien. We gaan nadenken. Over wat we aan het doen zijn, denken over hoe lang het nog duurt of hoe zwaar het is. We denken over de bereikbaarheid van het doel. We twijfelen over de juistheid van de keuze, we twijfelen over onze kwaliteiten als reiziger. Uit die (onzekere) gedachten volgt interessant, maar onhandig gedrag. We gaan ploeteren. Laten we dit zien als gehaast door de trein naar voren lopen alsof je daardoor sneller op je bestemming komt (energieverlies!). Het staat gelijk aan continu aan de conducteur vragen waar je op dat moment bent (controle!) en of de trein wel op de gewenste tijd en op de juiste bestemming zal aankomen (alsof die beste man/vrouw een glazen bol heeft die kapotte bovenleidingen in de toekomst kan voorzien). Soms stappen we ergens halverwege uit vanwege deze stressvolle gedachten. We kúnnen gewoon niet meer.

(Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet oké is om uit te stappen als je je in alle helderheid realiseert dat je ergens anders heen wilt of dat het station waar je nu staat hélemáál het einde is.)

Aldus reizend mis je het uitzicht, een inspirerend gesprek met of tussen medepassagiers en de smaak van je koffie. Je mist, kortom, het genieten in het hier en nu. En dat vinden we jammer omdat al die stress nergens voor nodig is. De trein van het leven heeft een eigen dienstregeling. Je kaartje is betaald. Ga maar lekker zitten.

Share This