Vanmorgen wandelde ik weer door het bos naar de hei. Er liep een man mij tegemoet. Zijn hond volgde hem op de voet, zonder aan een riem vast te zitten. ‘Knap’ dacht ik. Goed getraind zeker. Terwijl ik naar ze keek, wilde het baasje weten waar zijn hond was. Hij keek naar links het bos in en naar rechts. Hij tuurde voor zich uit en keek achterom (waar de hond zich in de ‘dode hoek’ van zijn blik bevond). De man riep, maar in zijn beleving gebeurde er niets. Hij zag de hond niet, die hem nog steeds braaf volgde. De man riep harder en met meer ongeduld. Ik schoot in de lach en wees, terwijl ik ze passeerde: “uw hond is er al!” De man keek eerst verbaasd en verward, draaide zich vervolgens om, zag zijn hond en lachte. “Ik had hem totaal over het hoofd gezien!”

Met onze geestelijke gezondheid en gevoel van welzijn gebeurt er hetzelfde. Net als de hond in dit verhaal volgt het ons overal. Het zit namelijk in ons. Maar net als het baasje van de hond, denken we dat we ’t kwijt zijn en kijken we overal om het terug te vinden. We zoeken ons welzijn in andere mensen, in omstandigheden, in drank of drugs. We zoeken geestelijke gezondheid in pillen of we zijn druk met het strak onder controle houden van mensen en situaties waarin we ons welzijn denken te vinden. We kijken overal naar wat we al hebben en zijn.

Houd eens op met zoeken en sta stil bij wat je al bent en hebt. Kijk niet langer om je heen, maar in alle rust naar binnen. Je welzijn bevindt zich in de ‘dode hoek’ van jouw zoekende blik.