Vorig jaar moest mijn rijbewijs verlengd worden. Dat was een minder standaard proces dan bij mensen die gewoon in een huis wonen en een vast adres hebben. Er waren ook net allerlei regels veranderd en aangescherpt. En eigenlijk wisten de betrokken instanties zelf niet goed hoe het werkte, al deden ze wel alsof en kreeg ik mails met standaard vragen en eisen waar ik niet aan kon voldoen.

Dus mailde ik braaf terug met de bewijsstukken die ik wél had en de mededeling dat ik niet kon voldoen aan de andere voorwaarden. Maar toch graag een rijbewijs wilde. In eerste en ook tweede instantie werd dat geweigerd. Ik zou geen rijbewijs krijgen. Mensen om me heen die ik dit per ongeluk vertelde vonden er in de meeste gevallen wat van. Het was belachelijk. Het was bureaucratie. Het was niet normaal. Er was plaatsvervangende verontwaardiging en boosheid. Op één of andere manier had ik daar zelf niet zo heel veel last van (tenzij ik even onbewust en ongemerkt meeging in die meningen). Bij mij kwamen er meer geamuseerdheid op en bleef de wens tot het verlengen van mijn rijbewijs. Hetgeen simpelweg en logischerwijs leidde tot het inschakelen van mijn briljante rechtenstudentzoon en het aantekenen van bezwaar. Ik mocht op visite komen in Veendam voor een hoorzitting. De zoon en ik maakten er een gezellige road trip van. Ik achter het stuur met mijn inmiddels verlopen rijbewijs en samen grapjes makend dat we toch echt snel van stoel moesten wisselen zodra het gebouw van de rijbewijsinstantie in zicht zou komen. Gewapend met drie pagina’s vol zelfgeschreven juridische tekst (hij) en met een grote grijns (allebei) stapten we het gebouw binnen.

De mevrouw die de hoorzitting leidde was alleraardigst. Wij kregen koffie. Zoonlief wees haar vriendelijk op hiaten in de regelgeving en fouten in de gevolgde procedure en ik vroeg vriendelijk om een rijbewijs. De dame hoorde ons bijna beschaamd om hun weigering aan en maakte aantekeningen. Wij stelden haar gerust dat we het niet persoonlijk namen. Daarna mochten we weer gaan. Enkele weken later werd mijn nieuwe rijbewijs opgestuurd. Zonder verdere uitleg.

Als ik er zelf tussen uit ga, met mijn meningen en verwachtingen over hoe de dingen moeten gaan, hebben schijnbare obstakels geen betekenis. Als ik even geen aandacht schenk aan wat Angela er van vindt, ligt een eventuele volgende stap voor de hand. Als het niet zo interessant is hoe Angela bedacht heeft dat het moet gaan en wat de gevolgen voor Angela zijn als het niet ‘lukt’, dan is er geen probleem. Dan kan ik gewoon vragen om wat ik wil en actie ondernemen als dat opkomt en kijken hoe dat uitpakt.

En die mogelijkheid heeft ieder mens. Het maakt het leven zoveel makkelijker als je er zelf een beetje tussenuit gaat. Neem eens vakantie van je eigen ideeën. Dat is net zo ontspannend als een weekendje waddeneilanden of wekenlang Verweggistan.

Share This