Je ligt in je bed en je bent bang. Je koppelt die angst (in feite energie die door je lichaam stroomt) aan een eng fantasietje. Je denkt dat je bang bent dat je niet genoeg geld zult hebben tot je dood, bang dat er iets mis is met je kind of bang dat je partner er vandoor gaat. Om maar eens drie gezellige dingen te noemen. Je maag krimpt samen en je hart klopt in je keel. In het wereldbeeld van waaruit de meesten van ons opereren, nemen we deze scenario’s heel serieus en gaan we denken over wat we kunnen doen om deze te voorkomen.

We besluiten dat we vandaag nog een nieuwe baan zoeken of heel hard gaan sparen voor ons pensioen. We gaan extra op dat kind letten en lezen opvoedboeken of maken een afspraak met een kinderpsycholoog. We nemen ons voor vanaf nu wat liever en begripvoller te zijn voor degene die naast ons ligt. Actie! En hopen dat alles goed uit zal pakken. Dat we bereiken wat we willen, zodat we niet meer bang hoeven te zijn. Een eindeloze jacht op innerlijke rust, want er lijken altijd wel potentieel bedreigende dingen op te doemen in de buitenwereld.

Sommigen ontdekken dat ons denken iets te maken heeft met hoe we ons voelen. Met die angst dus. Dan lijkt het logisch om die angstige gedachten waar je zo onder ligt te lijden om te buigen of als onzin af te doen. We doen dan hard ons best om andere dingen te denken. ‘Ik leef in overvloed’ (x 1000). ‘Mijn kind is oké’ (x1000), ‘Mijn relatie is perfect’ (x1000). Of we proberen onszelf gerust te stellen door ‘realistischer’ te kijken naar de situatie. We gaan op zoek naar bewijzen dat we best rond zullen komen, nu en in de toekomst. We herinneren ons een gesprek met andere ouders die aangaven dat hun kind ook wel eens het gedrag vertoonde waar wij ons ongerust over liggen te maken. We bedenken dat er in elke relatie wel eens ruzie is. Als we genoeg tegenargumenten in ons hoofd hebben gevonden, ebt de angst uiteindelijk weg. Een eindeloze oefening van het brein, want er zullen altijd wel gedachten opkomen die ons niet bevallen.

Er is nog een andere optie. We zouden kunnen zien hoe je als mens eigenlijk in elkaar zit. Wie je eigenlijk bent. We zouden kunnen ontdekken dat we een stukje oneindige intelligentie (ik noem het ook wel liefde) zijn, tijdelijk rondhuppelend in een aardepakje, met de mogelijkheid om in elk moment een ervaring te creëren met behulp van die enorme kracht van het denken. Helemaal vanzelf komen er gedachten in ons bewustzijn op, dat er een prachtige realiteit mee in elkaar knutselt die wij vervolgens ervaren. En die gedachten verdwijnen ook weer.  Een inzicht in deze richting zorgt ervoor dat we eventuele angsten misschien nog wel eens voelen, maar ons realiseren dat we er verder niets mee hoeven te doen. Wie we werkelijk zijn, de intelligentie/liefde achter het aardepakje, blijft eeuwig hetzelfde. Er is niets te doen, er is wel wat te zien.

Uit de rust die een dergelijk inzicht in de werking van het leven en je eigen ware natuur oplevert, zal er nog steeds geleefd worden. Maar veel meer ontspannen. Zal er nog steeds (geïnspireerde) actie worden ondernomen, maar niet langer om je angsten te onderdrukken. Kunnen we permanente en fundamentele veiligheid ervaren, zelfs middenin onze angst.