Ze legt me een schijnbaar ingewikkeld probleem voor. Een lastige situatie waar meerdere mensen bij betrokken zijn; dat is de kern van haar dilemma. Ze wil het voor iedereen, inclusief haarzelf, goed doen, maar ze weet niet hoe. Er is boosheid, verontwaardiging, ergernis, twijfel en onzekerheid. Eerlijk gezegd ben ik daar niet van onder de indruk, gezien hebbend dat al die gevoelens niets met de situatie te maken hebben.

Ik weet namelijk dat zij allang weet wat ze moet doen, hoe ze moet handelen en welke woorden ze moet gebruiken. En dat is niet omdat ik haar al een tijdje ken en gezien heb dat zij over een dosis gezond verstand beschikt. Nee; ik vertrouw op haar innerlijke wijsheid omdat iedereen die heeft. Noem het intuïtie of hoe je maar wilt. We zijn ermee geboren.

We weten dan ook allemaal feilloos wat we in iedere situatie moeten doen of laten, zeggen of zwijgen, een ‘nee’ of een ‘ja’ dienen te antwoorden. Stuk voor stuk zijn we uitstekend toegerust om met de realiteit van hier en nu om te gaan. Alleen…de realiteit is vaak niet waar we naar kijken en waar we een respons op hebben. In plaats daarvan volgen we onzekere gedachtesporen die beginnen met ‘ja, maar….als ik dat doe dan…ik kan toch niet…en mijn kinderen/partner/moeder dan…’ We weten allang welke kant het op moet, maar we geven gewicht aan onze hersenspinsels over een gefantaseerde toekomst. Of herinneringen aan een vroeger voorval.

Zodra je je dit realiseert, kan er veel van die overbodige ruis wegvallen en bewegen we weer door het leven zoals het bedoeld was. Moeiteloos laverend op de golven van het leven.

Share This