‘Anorexia treft niet alleen vrouwen en meisjes’ meldt een eetstoorniskliniek. ‘Een depressie kun je ook hebben als je een bekende en geliefde DJ bent’ komt in het nieuws. De reden dat dit wordt gecommuniceerd is in beide gevallen, zo wordt benadrukt, om dit psychische leed uit de taboesfeer te halen. En da’s natuurlijk mooi.
Waar men echter in deze artikelen volledig aan voorbijgaat is het feit dat het volkomen logisch is dat iedereen, man of vrouw, beroemd of de buurman, jong of oud en rijk of arm hetzelfde psychische ongemak kan ervaren waardoor bepaald gedrag (jezelf uithongeren of dagenlang somberen op de bank) onvermijdelijk lijkt. Iedereen is namelijk mens.
En als mens kun je denken en dat doe je dan ook. Hartstikke handig, want zo kun je een wereld creëren en (her)kennen. Vaardigheden en dingen leren. Een ervaring hebben van warm en kou, van zwart en wit, van hoog en laag. Minder handig is dat we dat denken ook gebruiken, of eigenlijk misbruiken, om over het leven en onszelf na te denken. En al die persoonlijke gedachten vervolgens heel serieus nemen. Ze als waarheid zien en dus voelen. En ernaar handelen.
De (willekeurige en van zichzelf neutrale) gedachte ‘mijn leven is volkomen k*t’ levert een depressief gevoel op. En omdat het niet herkend wordt als gedachte, lijkt het logisch om op de bank te blijven zitten, pillen te slikken, in therapie te gaan of een zelfmoordpoging te doen. De (willekeurige en van zichzelf neutrale) gedachte ‘ik ben niet goed/slank/leuk/perfect genoeg’ levert een akelig gevoel op. En omdat het niet herkend wordt als gedachte, lijkt het logisch om jezelf uit te hongeren of wat dan ook het ‘wapen’ van jouw keuze is om dat gevoel te bestrijden.
De (h)erkenning van wat er gebeurt (gedachte-gevoel-gedrag) houdt de bevrijding in van psychisch leed van welke aard dan ook. Weten hoe jouw menselijke ervaring werkt betekent volledige vrijheid, ook middenin een vervelend gevoel.
