Iemand wees me er laatst op dat het lijkt alsof het eigenlijk niet oké is als je trots op jezelf bent. Tenminste niet als je het hardop zegt. Dat is risky business in de huidige maatschappij, schijnbaar.
Want dan zouden anderen misschien wel van je kunnen denken dat je een arrogante kwal bent. Iemand die hartstikke verwaand aan het pochen is. En laten we eerlijk zijn: niemand houdt van dat soort types.
Ik meen echter te herkennen dat we dit bij nog veel meer dingen doen – met van alles proberen we met man en macht te voorkomen dat anderen er iets van zullen vinden. We willen niet arrogant gevonden worden, maar ook niet saai, bijvoorbeeld. Of lui, rommelig of raar. Dat mogen mensen ook niet van ons denken. En we willen ook niet dat ze ons een slechte huisvrouw/man vinden, een afstandelijke vader/moeder of een slechte vriend/vriendin/partner.
Dit maakt dat we continu bezig zijn met denken over wat de ander misschien van ons denkt als we iets doen. Met acties ondernemen zodat anderen geen mening zullen hebben over dat ze nog niet gebeurd zijn. We ruimen op voor onze (schoon)ouders op bezoek komen, rekenen tampons alleen af bij een vrouwelijke caissière en wegen de woorden die we in onze mond nemen af.
Ironisch genoeg vullen we al de dingen die een ander mogelijk zou kunnen vinden zelf alvast in. We doen alsof we een grote glazen bol hebben waarmee we kunnen voorspellen wat andere mensen eventueel in de toekomst zouden kunnen doen of denken. Blijkbaar omdat we denken dat het negatieve gevolgen voor ons heeft. Allemaal zelf ingevuld.
Energie- en tijdverspilling als je het mij vraagt, want je weet helemaal niet wat anderen vinden. We zijn als mensen geen helderzienden. En vermijden dat er over je gedacht wordt is ook een illusie. Iedereen denkt continu en dus misschien ook wel eens over jou.
En dat is helemaal niet erg, want de inhoud van welke gedachte dan ook is nooit waar. Nooit. Dus maakt het voor je welzijn ook niet zoveel uit. Dat invullen van wat een ander wel eens zou kunnen gaan denken is best een leuke creatieve bezigheid hoor, maar daarbij hoeven we niet perse te vergeten dat de mate waarin we er vervolgens in geloven volledig in onze eigen handen ligt.
