Ze is dol op dansen en dat is een mooi aanknopingspunt voor ons gesprek. Ik vraag haar hoe ze weet welke stapjes ze moet doen wanneer ze danst. Hoe ze bedenkt dat ze nu haar armen in de lucht wil steken en wanneer ze een rondje draait. Ze heeft geen idee, zegt ze. Dat gaat vanzelf. Ik wil weten of ze, voordat ze de dansvloer opgaat, elke move plant die ze gaat maken. Zijn er strakke regels vastgelegd voor de manier waarop ze danst? Ze weet zeker van niet. Op mijn vraag of ze vaak botst met mede-dansers of regelmatig op haar gezicht ligt, antwoordt ze ontkennend. Ze wordt er ook niet moe van, vertelt ze. Het levert haar juist energie op; ze voelt zich vrij. Ik informeer verder of ze op muziek danst die ze vreselijk vindt, of dat ze de lekkerste beat opzoekt die ze maar kan vinden. Uiteraard noemt ze de tweede optie. Dan is het bruggetje naar een meer natuurlijke en meer geïnspireerde manier van leven snel geslagen.
Want ook dat leven is een dans waarin je moeiteloos mag bewegen op je zelfgekozen muziek. Er zijn geen strakke regels voor hoe jij je danspassen maakt, buiten degene die wij bedacht hebben. En hoe minder je erover nadenkt, hoe soepeler je danst. Je danst simpelweg om de schijnbare obstakels heen. Vrij en vol energie. Er zullen mensen zijn die graag even met je meebewegen en anderen zullen misschien een mening (gedachten!) hebben over jouw dansstijl of muziekkeuze; dat is niet relevant. Je mag de hele dansvloer in beslag nemen, een passende partner meenemen of alleen in een hoekje swingen. Het is jouw dansje; het is jouw leven.
