Ze houdt van plannen. Sterker nog, ze vindt dat je zonder plannen je leven niet op orde hebt.
In haar ogen gaat er van alles mis als je geen planning hebt. Het huishouden loopt in de soep, werk komt niet af, taakverdelingen lopen mis en op vakantie beleef je niet alles wat er te beleven was.
Dus heeft ze lijstjes voor alles én heel veel frustratie omdat geen van die lijstjes ooit volledig afgewerkt kan worden. De tijd is te beperkt en de lijstjes groeien aan de onderkant aan waar ze bovenaan worden afgestreept.
Ja, de planning lijkt rust te geven… Maar hij is in veel gevallen ook een dwangbuis omdat er enorm veel moet. Op vakantie is er geen tijd om op het terrasje te blijven hangen omdat het zwembad nog op het programma staat. En aan de rand van het zwembad kijkt ze steeds op haar horloge want na anderhalf uur is het tijd om richting het volpension diner te gaan. Ze is vaak boos op haar kinderen aangezien die het hoge tempo dat ze nodig heeft om alles gedaan te krijgen verstoren met hun getreuzel tijdens het aankleden, het geknoei tijdens het ontbijt en de vele vragen op weg naar school.
Ze vraagt zich nooit af waar dat dwangmatige plannen vandaan komt en of het wel zo zinvol is. Ze leeft met haar compulsive planning disorder alsof het niet anders kan. Met oogkleppen op beweegt ze zich van taakje naar taakje zonder te zien wat het moment haar biedt.
Waardoor ze over het hoofd ziet dat ze veiligheid zoekt – een gevoel van controle over de toekomst. In mijn ogen gebruikt ze haar planningen om het oncomfortabele gevoel van onzekerheid over wat er in het verschiet ligt, minder te voelen. Zoals elke dwangmatige, verslavings(achtige) handeling er alleen maar is als oplossing voor een vervelend gevoel.
Zou ze zien dat we die controle nooit hebben, dan zou ze het dwangmatig plannen misschien los kunnen laten. En zou ze haar oncomfortabele gevoel herkennen als een gedachte in het moment die straks weer weg is, dan zou ze kunnen wachten tot er een nieuwe gedachte is. Zonder direct aan het plannen te slaan en die planning met oogkleppen op afwerken.
Zonder planning zou ze de vrijheid hebben in elk moment te handelen naar wat haar dan het beste lijkt. Niet langer plannen voor de toekomst maar in elk moment doen wat dan – en alleen dan – het juiste voor haar is.
