Feestboek. Er komt een post voorbij waarin vijftig foto’s worden getoond die achter de schermen van beroemde films zijn genomen. Foto’s die een heel ander beeld geven van wat er zich in de film afspeelt. Er eet iemand doodgemoedereerd een broodje in de bek van Jaws, die slechts een mechanische haai blijkt te zijn. Frankenstein geniet zichtbaar van gezellig theedrinken met een medespeler die in de film een grote vijand is. Leonardo di Caprio staat tot zijn middel in rustig water naast het wrakstuk waarop een lachende Kate Winslet ligt. De woeste zee waarin Leo verdrinkt nadat de film-Titanic zinkt, blijkt een zwembadje. Woeste monsters zijn mensjes in plastic pakken. Meedogenloze moordenaars zijn in werkelijkheid aimabele figuren. ‘Je zult nooit meer op dezelfde manier naar deze films kijken,’ luidt de kop boven de foto’s.
Hetzelfde gebeurt wanneer je anders naar het leven gaat kijken en ziet dat je jouw realiteit van binnenuit creëert met je gedachten. Als je een gevoel krijgt voor wat er zich achter de schermen van de dagelijkse drama’s afspeelt, lijkt het ineens allemaal niet zo eng of afschrikwekkend meer. Soms is er een hint. Zie je ineens een ritssluiting op de rug van dat monster. Bespeur je een barst in het scherm waar het licht doorheen schijnt. Pal op die donkere scène waar je je eerder zo in mee liet slepen.
