Ingrijpende gebeurtenissen kunnen jouw en mijn grondvesten doen schudden. Het overlijden van een dierbare, een kind waar iets ergs mee gebeurt, een relatie die verbroken wordt, gezondheidsproblemen, faillissement… “onheil” kan van alle kanten komen.
En wat doe je dan? Je huilt, je bent boos, je regelt… of je eet, vervalt in apathie of gaat in een overdrive. Ook hier geldt: het aantal opties waarmee je kunt reageren op tegenspoed is groot. Je lijkt in een achtbaan te zitten die je alle kanten op schudt.
“Het leven is een contactsport” zei Syd Banks altijd. Wat het onvermijdelijk maakt dat je soms dingen meemaakt die je pijn doen.
In onze maatschappij zijn we nogal geneigd de pijn van de contactsport te willen vermijden. En als hij er toch is, het onszelf kwalijk te nemen dat we lijden. Met in veel gevallen een fikse dosis druk om er vanaf te komen.
Bij mezelf merk ik dat het willen vermijden of verkorten van de pijn die ik ervaar, veel te maken heeft met en angst dat het nooit meer over gaat. Een irreële angst.
Ik schets scenario’s in mijn hoofd die het onvermijdelijk doen lijken dat ik me ooit weer goed ga voelen. Analytisch mag ik dan wel begrijpen dat het leven altijd in ups en downs gaat, mijn emoties weten zeker dat het leven weer één grote poel ellende is.
Tot het moment dat ik me realiseer dat ik de toekomst niet kan voorspellen. Zodra ik terugkom naar het nu, naar dit moment, kan ik heel even ervaren dat ik okay ben. Dat het verleden en de toekomst er niet toe doen.
Om vervolgens weer in gedachten verstrikt te raken die de volgende huilbui oproepen. Met alle pijn en andere emoties die ik met die gedachten creëer.
Wetende dat ik met die gedachten zelf de emoties oproep, is het makkelijker ze te accepteren. Want ik weet dat dit hoort bij het menselijke bestaan en dat dit is hoe onze psyche werkt. Dus kan ik er voor kiezen om niet te strijden tegen mijn emoties, maar ze er te laten zijn. In al hun rauwheid.
Ik weet ook dat je gedachten altijd zullen veranderen als je ze op hun beloop laat. Waardoor de pijn verzacht wordt en uiteindelijk kan verdwijnen.
We zijn immers altijd maar één gedachte verwijderd van een totaal nieuwe ervaring van het leven. Daar hoef je niet voor te vechten, te dwingen of te analyseren. Accepterend dat het is wat het is en je altijd een tendens naar welzijn volgt, kan je – ik in dit geval – de emoties ervaren.
Durf je te accepteren, dan zal je merken dat er tussen alle pijnlijke momenten ook – en steeds meer – momenten van vrolijkheid, rust en ontspanning zijn. Het voelt misschien als een achtbaan, maar in werkelijkheid is het nog steeds de stroom van het leven die rustig voortkabbelt.
