Veel ouders vinden het een goed idee als hun kinderen naar ze luisteren. Jij hebt tenslotte levenservaring die je kids niet hebben. En dus moeten je kinderen een beetje gestuurd worden. Het zou verkeerd zijn om zomaar alles te laten gebeuren en ze voor galg en rad op te laten groeien. Logisch dus, dat je wilt dat je kinderen naar je luisteren. En ook op het moment dat je dat van hen vraagt. Interessant, vinden wij. Want wat je dan wilt heeft eigenlijk helemaal niets met luisteren te maken. In deze video lichten we graag toe hoe we tot die conclusie komen en wat we dan wél onder luisteren verstaan.
Luisteren is horen wat mama of papa zegt, niet doen wat mama of papa zegt. We vragen van onze kinderen niet dat ze luisteren, we vragen gehoorzaamheid. En dat mag. Daar ben je helemaal vrij in. Maar luister jij wel naar je kind?
Want als we gehoorzaamheid bij ons kind afdwingen en het kind protesteert, hoe open sta je dan voor wat je kind aangeeft? Luister je naar wat hij zegt? Of ben je vooral heel erg in je eigen hoofd bezig met gedachten over wat er misgaat als het kind het taakje niet uitvoert? En dus niet gehoorzaamt, deze discipline niet aanleert. Ben je daar veel mee bezig? Of ben je bezig met gedachten over controle? Over de toekomst? Over normen of waarden? Ben je gewoon in een rotbui, ben je geïrriteerd en heb je veel gedachten over het leven en is het kind alleen maar even lastig?
Luisteren is in onze optiek echt iets anders. Luisteren is horen wat een ander zegt zonder daar zelf gedachten over te hebben. Luisteren is horen wat de ander zegt terwijl jij een leeg hoofd hebt. Zonder dat jij aan het nadenken bent over wat je kan inbrengen om nuttig te zijn en een oplossing aan te dragen, je gesprekspartner een beter gevoel te geven, je gesprekspartner in de richting te laten bewegen waarvan jij bedacht hebt dat het de goeie richting is.
Luisteren is écht horen wat er gezegd wordt. Niets meer, niets minder.
